افغانستان از فغان (ناله) و ستان (خانه) یعنی جای فغان و ناله و فریاد گرفته شده است.کشور ما خیلی مشکلات زیادی دارد ناله آن را کسی نمی شنود ولی باز هم برای ما عزیز است چون خانه و زادگاه ماست.

در این کشور اشخاص فقیرزیاد هستند به شکل فقر و بیچارگی زندگی خود را سپری میکنند.

 

 

 

از آن فامیل های شهدا،شهدای که بخاطر آبادی کشور و آرامی مردم جان شیرین خود را از دست دادند. کسی نیست صدای فامیل های شهدا را بشنود که چطور بی سرنوشت وبدون پدر زندگی میکنند.

 

 

 

 

در اینجا کسی نیست که بچه یتیم و بی سرپرست را پرستاری کند بچه های بیچاره تشنه و گرسنه بر سرک ها می روند به دنبال موتری که بلکه از پاک کردن شیشه آن حد اقل 5 افغانی بدست بیاورند.

بچه های که فقط به خاطر یک لقمه نان که همانا خود شان به همان خوردی نان آور خانواده هستند حاضر به پاک کردن کفش های دیگران می شوند.

 

 

سزاوار است اینکه حاکم کشور به فکر این مشکلات نمی باشد در حالیکه در یک کشور اگر پلی خراب شود و حیوانی از آن بیفتد و باعث مرگ آن شود گناه آن به گردن حاکم همان کشور است چی برسد به انسان ها، انسان هاییکه یک شب با شکم سیر از شدت گرسنه گی خواب نمیشوند.

 

 

 

پیدا نمیشود آدمیکه صدای طفلی را بشنود که بخاطر شهید شدن پدرش زار زار گریه میکند و کسی جز خودش نیست که او را در برابر مشکلات و مسولیت های زندگی یاری کند.و این پسر بیچاره به عوض اینکه مکتب

برود و در آینده از او داکتر، انجینیر و پروفیسور به وجود بیاید نوکری دیگران را می کند.

آه!

چقدر غمگین کننده است که کشور ما این همه درد و رنج دارد آفرین بر ما که مقاومت کردیم و میکنیم. آفرین به پسری که با از دست دادن پدر و بزرگ خانواده اش باز هم همت خود را از دست نداده است و از اول و از صفر شروع میکند.

   

 

  

آه!

چقدرغم انگیز است که اطفال فامیل های غریب بخاطر عدم موجودیت وسایل گرم کننده در فصل زمستان زندگی تلخ خود را وداع می گویند.

افغانستان:

جاییکه مردم آن در پس یک خوشی هزاران غم را تحمل می کنند.

 

مرضیه (سعید)