ازدواج یکی از کلیمات اساسی و تهدابی جامعه است که به وسیله ازدواج ها تشکیل خانواده و تشکیل جامعه صودت می گیرد.و اینرا نیز باید گفت که ازدواج یکی از فرایض دین مبین اسلام نیز است که خداوند آنرا برای همه فرض دانسته است چون در صورت از بین رفتن آن اقشار جامعه نیز از بین می رود و خانواده ها نیز بی رنگ می شود و اما خانواده عبارت از گروه افرادی است که با هم روابط مشترک داشته و در هر صورت با هم همکار اند و در مفابل مشکلات جامعه یکدیگر را کمک کی کنند و کودکان در خانواده به وسیله بزرگسالان به پا ایستاده شده و در آبنده بازآنها ازدواج کرده و باعث تشکیل خانواده می شوند.
و اما اینرا نیز باید گفت که ازدواج به این معنا نیست که به هر قسم شرایط یک جوان مجبور است ازدواج کند بلکه باید همه شرایط برای دو جوانی که می خواهند ازدواج کنند آماده و هیچ مانعی نباید دامنگیر آنان باشدو از جمله این شرایط می توان تکمیل کردن سن (18) سالگی ،خواست هر دو طرفین ، نداشتن مشکل اقتصادی برای طرفین هم نظر بودن طرفین در مورد مبارزه با مشکلات زنده گی و...... را می توان نام برد و اگر این شرایط برای هر دو نفر آماده باشد باعث رفا، آسودگی ،خوشبختی آرامش، پیشرفت طرفین می گردد و اگر یک خانواده دارای این سهولت ها باشد یدون شک به پیشرفت جامعه نائل می گردد.
و اما در افغانستان کشوری که سراسر بی عدالتی، نا امنی بی سوادی دامنگیر پیشرفتش است همه روزه شاهد این هستیم که نوجوانان و خردسالان به زور وادار به ازدواج می گردندو منجر به پایمالی حقوق آنان در جامعه می شودچون هیچ خردسال و نوجوانی آماده به این نیست که در وقت تحصیل و آموزش ازدواج کرده و خود را گرفتار مشکلات زنده گی کند همچنان ازدواج های اجباری را می توان دلیلی برای افزایش بی سوادی در افغانستان دانست. حتی شاهد این نیز هستیم که دختران و پسران خردسال از هنگام تولد با هم نامزد می شوند و در هنگامی که بزرگ می شوند بخاطر خواست پدر و مادر مجبورا ازدواج کرده در خالی که دارای آرامش و سهولت آرامش و تفاهم با همدیگر نیستندو منجر به خودکشی ،طلاق،فرار از خانه،و انواع خشونت ها و جنایت های دیگر خانواده می گردد و باعث دشمنی بین خانواده های طرفین می گردد بالاخره خونریزی های خانواده گی را بوجود می آورد.
و اما راهکاری برای از بین بردن رسم و رواج مضرر ازدواج های اجباری چیست؟
برای از بین بردن این رسم و دواج مضرر باید سواد و تحصیل (تعلیم و تربیه)توسعه داده شود و مراکز سواد آموزی فراهم گردد بخصوص در قریه جات و ولسوالی های دور افتاده، چون بعضی از مردم و بزرگان اقوام آموختن سواد را کار شرم آور و ننگ می دانند باید توسط مولوی های مساجد به آنان گفته شود و به آنان فهمانده شود که بی سوادی برای جامعه و مردم عراقب بدی را به همراه دارد تا که به نحوی درکمکردن ازدواج های اجباری سهیم بوده و در پیشرفت جامعه موثر واقع شود.
