سال نو ومیله دهقان قدیمی ترین وګسترده ترین روسوم مردم وګواهی نامه ای از سنت های پسندیده نیاکان ما وسمبول تجدید حیات،زیبا ای های طبیعت،شګفتګی،نوزاای وپیوند انسان با طبیعت است.آغاز سال نو به مثابه نشانه ای از پیکار نور با ظلمت،پیام آور همدلی وهمبستګی،جشت تکاپو،که تاثیر در ژرفای روح وروان انسان ها دارد می باشد

 

جشن سال نو ار چند منشا ای دینی ندارد معهذا عنعنه ای است بر خاسته از مجموعه شرایط طبیعی محیط زنده ګی مردم در پهنه جفرافیا ای فرهنګی آریانای قدیم بدون وابستګی خاص به هیچ قوم وګروه،وجلوه است از میراث های مشترک مردم وګستره ای حوزه تمدنی ما،که فرهنګ های ګوناګونی را درآغوش وبطن خود پرورده است.

سال نو راه ورسم کوشا ای،پویاای،سازنده ګی،همبستګی زندګی اجتماعی وخانواده ګی را به انسان وطن ما به ارمغان می آورد

درسال نو هرکس هر جا ای که باشد تلاش می ورزد در روز اول سال به جمع خانواده بپیوندد تا در ساعت تحویل سال بین اعضای خانواده ودر کنار سفره سال نو باشد.وبه آن به عنوان یک عنعنه کهن می نګرند، تجدید حیات را در مظاهر طبیعت فال نیک می ګیرند وبه استقبال آن سعی می ورزند روح وروان خودرا با طبیعتی که خداوند آفریده هم آنګ سازند

انسان با پایان یافتن زمستان وحلول بهار زنګار های کهنه را ازقلب واندیشه می زداید وبا حرکت نمایشی خانه تکانی با طبیعت همګام می شود واین پیوند در شعر وادبیات سرزمین ما بازتاب ګسترده دارد