محیط دارای دو بخش عمده می باشد ودر تعریف کلی محیط می توان او را چهاراطراف خود ترجمه نمود ولی به صورت کل محیط به دو بخش محیط معنوی و محیط زنده گی می توان تفسیر نمود محیط معنوی محیطی است که سلوک و رفتار و شیوه های زنده گی را از دید گاه تفکراتی می توان آموخت وبه صورت تمام الکل مربوط بخش خانواده گی می شود به صورت واضع و شفاف یک بچه چنان که شباهت کلی از لحاظ جسمی به والدین خود دارد همان گونه شباهت های اخلاقی و عاطفی را نیزدارا می باشدکه به والدین او وابسته است .
یک کودک بصورت صحیح درست است که در جامعه تربیت می شود ولی باز بخشی از عواطف او مربوط مادر وپدر او خواهد بود به طور مثال در و فهم او یا هوش وذکاوتش ،در چنین مواقع چنین چیزی را می توان شامل بخش محیط معنوی دانست و چنین محیطی تنها می تواندضمینه های تفکرانی و روحی روانی شخص را شامل باشد او می تواند از حد ومرز های خود به سوی محیط بیرونی تجاوز نماید و وارد محیط زنده گی گردد ولی بخشی از آن را شامل شده می تواند وبه صورت امکان شیوه های زنده گی تحت راهنمای همین محیط پیش می رود وشامل دوران زنده گی وپس از این دنیا یعنی جهان آخرت نیز می گردد.
محیط زندگی محیطی است که چنان که از نامش پیداست تمام زنده گی انسان را شامل می شود که می توان او را دید شنید و...... تمام حواس پنج گانه را به کار وادار نماید چنان که بیشتر بخش ها قابل لمس است و شیوه زنده گی را به انسان می آموزد و گاهی شامل فرهنگ نیز می گردد بصورت کامل چنین محیطی را طبیعت هم می توان نام گذاشت یا وارد بخش های آن شد و همچنان محیط زنده گی انسان چیزی است که وابسته به تمام زنده گی انسان می گردد یعنی انسان در تمام عمر باآن سر وکار دارد .
نقش انسان در محیط اینست نیمی از فضای محیط را انسان ها تشکیل می دهند به طور عموم بیشترین ارتباط ما با محیط مربوط اشخاص داخل چنین محیطی می باشد ،ارتباط دیگر انسان ها با محیط شامل بخش اشیایی آن می گردد انسان در همه مواقع زنده گی در محیطی زنده گی می کند که در آن اختراعات تفکرات و آثار خود را بجا می گذارد وبا اتمام انسان هامحیط نیز به حد اتمام خود خواهد رسید.
