دختری بود که پسری را دیوانه وار دوست داشت ، حاضر بود بخاطرش از تمام دنیا بگذرد اما یک لحظه از او جدا نباشد ، همیشه به عشقش میگفت روزی که تو مرا ترک کنی آن روز نفس هایم نیز مرا ترک خواهند کرد ، چون بدون عشقش زندگی برایش معنایی نداشت ، پسر هم زیاد دوستش داشت اما زود از دستش دلخور میشد و دختر تحمل یک لحظه نا راحتیش را نداشت و چنین شد
روزی پسر از دختر ناراحت شد و قهر کرد ، دختر زیاد گریه و زاری کرد اما پسر مثل همیشه از او دور رفت ، مدتی گذشت و دختر منتظر ماند و ماند اما دل سنگ پسر نرم نشد
چند روز گذشت و مریضی سختی به سراغ این دخترک آمد و این دختر راهی شفاخانه شد ، هیچ یک از داکتران امید زندگی برایش ندادند و گفتند که بزودی از این دنیا خواهی رفت ، دخترک با اینکه میدانست چند روز دیگر زنده خواهد بود اما ناراحت نبود و خوشحال بود چون میدانست بدون عشقش هر لحظه خواهد مرد و آن مردن از این مردن بدتر خواهد بود و میگفت پس چه خوب میشود که دیگر زنده نباشم و از این دنیای بیوفا رخت بر بندم و سفری بی برگشت در پیش گیرم
چیز زیادی به مردن دخترک نمانده بود و دختر در شفاخانه بود . پسر از حالتش خبر شد و به دیدن دخترک آمد ، پسر آمد بالای سر دختر و با صدای آرام و خسته اسم دختر را صدا زد ، دختر احساس میکرد خواب میبیند وقتی چشمانش را باز کرد پسر را دید ، اشک چشمانش را گرفته بود و درست دیده نمیتوانست ، زبانش بند آمده بود و نمیتوانست حرفی بزند ، پسر کنار این دختر خسته از زندگی نشست و دستش را گرفت و میگفت عشقم من برگشتم دیگر تنهایت نمیگذارم و تا آخر کنارت هستم دختر با لحن نا امیدانه ای گفت دیگر دیر است دیگر به آخر رسیدم خیلی دیر رسیدی
دخترک میگفت من ترسی از مردن ندارم ترسم از این است که تو تنها هستی ، نا امید از مردنم نیستم ، از اینم که آرزو هایم برآورده نشدند ، آرزوهایی را که سالها منتظر بر آورده شدنش بودم ، آرزو داشتم همیشه کنارم باشی اما باد برد آن همه رویاها را و یا اینکه یک رویا ماند
نفسهای آخر این دخترک به سختی می آمدند ، در این لحظات چشمانش از خوشحالی برق میزد که در آغوش کسی جان میدهد که تنها امیدش بود ، دخترک رفت زیر خاک و آرزوهایش را با خودش به خاک برد ، و پسرهم دنبال زندگی و آرزوها
اما هیچ کس نمیداند آیا زندگی برای پسر هم یک زندگیست ، یا جهنمی بیش نیست ؟
نویسنده : امید دورانی
برای رفتن به بلاگ قبلی روی لینک کلیک کنید
