گاهی اوقات بهترین راه برای احساس راحتی کردن نوشتن درد ها و غم های نهان مانده در دل است که نمیتوانی آنها را با دیگران شریک سازی و نمیدانی اگر آنها را با تمام حقایق در میان گذاری میتوانند درکت کنند یا نه نمیتوانند؟ چرا انسان تا وقتی که یک راز را به تنهایی دارد از آن محافظت میکند همیشه این را که یک بار روی شانه هایش است احساس میکند و اما وقتی آن را با دیگران شریک میکند آن زمان است که یک راز تبدیل میشود به یک مرض نا علاج که مثل خوره تو را دارد از داخل میخورد و همیشه این را با خود فکر میکنی که این راز فاش خواهد شد و من تنها خواهم ماند ...ا
هزاران فکر های عجیب و غریب در ذهنت میگردد و سخت پشیمانی را احساس میکنی پس بهتر است تمام دردها و رنج هایت را در روی یک کاغذ به یادگار گذاری و تمام آن را از ذهنت پاک کنی و نگذاری که خاطر نشان در ذهنت باقی بمانند و تمام زندگی خود را با آن درد ها و رنج ها سپری کنی...ا
و این بهترین راه برای تسلی دادن خود است چون دیگر رازت راه بایکی در میان گذاشته ای و یکی دیگر هم از رازت با خبر است باید ما راز های خود را با یک جسم بی جان شریک کنیم و از این بابت مطمئن باشیم که راز مان کسر نخواهد کرد... و همیشه راز بین خودمان و آن حفظ خواهد شد...ا
در زندگی هیچ محدودیتی وجود ندارد که آرامش انسان را بگیرد این معقوله را باید خودمان برای خود ایجاد کنیم تا یک زندگی با رفاه و آرامش داشته باشیم اگر انسان تفکر عمیق به زندگی داشته باشد زیبایی های زیادی در آن نهفته است و ما انسان ها نباید در قبال آنها بی خیال باشیم باید از لحظه لحظه زندگی استفاده کرد زندگی کردن حق مسلم ما انسان هاست ...ا
