افعانستان از جمله کشورهای است که مهاجرین زیادی در دیگرکشورهادارد بخصوص درکشورهای همسایه خود . علت آن هم جنگ های چند دهه اخیر در کشور است وهمچنان نبود فرصت های شغلی برای مردم از دیگر عوامل مهم مهاجرت های افغانان است .

دراین موقع میخواهم درمورد زنده گی افغانان مهاجر در کشور ایران بنویسم کشور که سالهاست میزبان افعانان بوده است وجمعیت زیادی ازمردم ما را در خود جای داده است .

اما واقعا زندگی افغانان در ایران چگونه است ؟؟؟

من میخواهم چشم دید خود را بگویم درآخرین سفری که درکشور ایران داشتم واقعا دیدم که هموطنان ما باچه مشکلاتی دست به گریبان اند واقعا چه مشکلاتی را دارند تحمل میکنند .

 

 

 یکی از فامیل های افغان که مدت بیست سال است در ایران مهاجر است هنوز نمیتواند اطفال خود را در مکاتبشامل کند ودراین اواخر وزارت معارف این کشور هم اعلام داشته که افغانان حق انتخاب رشته ء تحصیلی را ندارند . هنوز بیمه ندارد وحتی دولت ایران باوجود اخذ پول های زیاد ازاین مهاجرین تاحال سند رسمی برای اقامت شان را نمیدهد .

یکی از افراد این فامیل میگوید که درطی بیست سال نتوانستم جواز رانندگی بگیرم  .

 

 

اگر افغانی حادثه ترافیکی کند چون بیمه صحی ندارد وبرایش نمی دهند باید بمیرد واگر هم زنده ماند چه قصور از او باشد چه نباشد باید دیه بپردازد .

از دیگر مشکلات شان مشکل مسکن است که جای بود وباش صحیح ندارند وبا کرایه انگفت باید چاره کنند .وباانجام کارهای سنگین خرج صبح وشام خود را پیدامیکنند

یکی از جوانان افغان درآنجامیگوید که من با مصرف زیاد تا دوره لیسه در مکاتب خصوصی ایران درس خواندم اما دیگر به من اجازه درس خواندن را نمیدهند ونمیتوانم بخوانم  این خیلی درد آور بود برای من که این جوان که شور وعلاقه واستعداد فراوان برای تحصیل را در او میدیدم دیگر نمی تواند به درس اش ادامه دهد .

 

 

 

ازاین هم درد آور تر موضوعی که در این جمهوری اسلامی آگاه شدم این بود که برای افغانان اجازه اداء نماز جمعه در مساجد که مربوط افغانان بود داده نمیشد این برایم واقعا قابل قبول نبود چطور میتوان یک مسلمان را بخاطر تفاوت مذهب یا هردلیل دیگری از نماز باز داشت ؟

ما همه مسلمان هستیم واین را باید با عمل ثابت کنیم با یاری رساندن به مسلمان دیگر ودر کل انسانها نه باظلم وتعدی بر دیگران .

 

 

من شاهد بودم که افغانان با چه قسم فشارهای روحی وروانی بامشکلات ذیل مبارزه میکردند وهیچ کس حامی وپشتیبان شان نبود واین افغانان از دولت افغانستان شکایت داشتند که تاحال به هیچ یک از مشکلات آنها رسیده گی نکرده .براستی هم درایران خبری از نمایندگی افغانستان نبود فقط به نام وجود داشت.

دولتی که برای ما که درکشور هستیم کاری نتوانست چطور به مهاجرین خارج از کشور کاری میتواند.

اما وقتی از این مهاجرین پرسان میکردم که چرا به وطن خودبرنمیگردید درجوابم میگفتند ما دیگرتوان قربانی دادن را نداریم .

به امید روزی که در کشور ما صلح وامنیت باشد .ودیگرهیچ هموطن ما بی کاشانه نباشد .