با ملحوظ داشتن چنین رابطه ای بین سندیکا از نظر کارگران مورد سئوال واقع شود. در واقع نیز نسبت تخمینی عضویت در سندیکا طی 7 سال اخیر، مرتباروبه کاهش بوده است.

براساس آمار وزارت کار، این نسبت از 34.4% در سال 1978 به بعد، تعداد سندیکاهایی که داوطلبانه منحل شده اند از تعداد سندیکاهای جدید التاسیس بیشتر بوده است.

پیش بینی می شود که در آینده چنین گرایشی شدت یابد. در مقابل چنین وضعیت وخیمی، چهار سندیکای مرکزی ملی از خود واکنش نشان داده اند.

آنها طرح اتحاد دوباره دریک سندیکای ملی مرکزی را به طور جدی مورد بررسی قرار داده اند.

     در واقع، اگر آنچه به نظر می رسد نقطه ضعف سندیکاهای ژاپن باشد، چیزی نیست جز تمایل کارفرما به عقب نماندن از سندیکاها و حتی گاهی پیشی گرفتن برخواستهای آنان.

نمونه قابل ذکر در این مورد مشارکت سندیکا در روش ادارۀ مؤسسه در چارچوب مشاورۀ برابر است. لازم به یاآوری است که این نظام مشورتی کاملا اختیاری است و دولت در گسترش آن هیچ دخالتی نداشته است.

در مقابل، مدیرانی که با سازمان سندیکایی مخالفند و احتمالا کارکنان را همچون عامل ساده تولید به شمار می آورند که هزینه آن باید در کمترین سطح ممکن باشد.، غالبا قربانی مناقشه های کاری کمابیش و خیم می شوند.

چنین موردی بویژه در موسسات کوچک و متوسط اقتصادی اتفاق می افتد، زیرا در این مؤسسات، کارفرما تمایل به افزایش سود به میزان حداکثر دارد و نسبت عضویت در سندیکا نیز تنها 3% است.

در چنین وضعیتی، مناقشه خشونت آمیز خواهد بود و گاهی توسل به زور و توقیف مدیر مؤسسه به دست سندیکا نیز مشاهده شده است. ضرب المثل «هرمدیری لایق سندیکای خوداست» در ژاپن نیز معتبر است.