افغانستان متشکلاز افرادیست که همواره در برابر مشکلات ایستادگی کردند و مشکلات را سرکوب کردند.این افراد کسانی هستند که همواره ظلم را تحمل کردند، سختی ها را با خود کشیدند و دربرابر رنج و غم مقاومت بزرگی از خود نشان دادند.افغانستان سرزمین من، سرزمین تو و سرزمین همه ما است.میخواهم به پسران افغانی فکر کنم که در برابر مشکلات سرخم نکردند،آنانی که از کودکی تا جوانی و از جوانی تا لحظه مرگ چیزی جزء سختی ندیدند، و چیزی را جزء سختی تحمل نکردند.برخی از پسران افغان یتیم به دنیا آمده اند، وتمامی امتیازاتشان زیر پای آن عده افرادی شده است، که از آن برای نفع خود کار گرفته اند. و کسی را برای دفاع خود نداشتند، این پسران افغان چیزی جزء سختی ندیده اند، آنان از 7 سالگی به جای رفتن به مکتب برای کارکردن اقدام کردند، و تا زمانی که زنده اند کاری بجزء حمل بارهای سنگین ندارند.پسر سرزمین من برای این که بتواند پول بدست آورد و گوشه ی از مشکلاتش را تکان دهد، از هیچ کار دشواری دریغ نمیکند، و حتی برای پاک کردن کفش دیگران اقدام میکند.

فرق او با دیگران چیست؟...آنانی که روی بستر نرم میخوابند، از تمامی سهولت ها برخوردار اند و از بهره علم نیز مستفید،اما این پسر دیوانه وار تشنه علم است. فرق شان شاید این باشد، که او یتیم است و یا فقیر.. این پسر به جای اینکه در سنین 9،10 و11سالگی از دوران نونهالی خود لذت ببرد، همواره با درد و غم آشنا است.عده ی از پسران افغان در خیابان ها قدم میزنند: آنان کفش رنگ میدهند، شیشه های موترهای مردم را پاک میکنند، ساجق میفروشند تا شاید اندکی پول بدست آورند و سهولت فامیل شان را مهیا کنند.پسر افغان همواره در غم و رنج فامیل گرفتار است، به فکر آینده خواهرش میشود، و آینده خود را نادیده میگیرد، خود را فدای فامیل میکند، این پسر یعنی پسر سرزمین من از تمامی امتیازات بازمانده است، و زمانی که به سن16یا 17 سالگی میرسد بازهم به فکر این است تا کار کند، خود را فدای خواهر کند و آینده خودش را نادیده بگیرد.

و همینطور برخی از این پسران افغان کینه های در دل دارند که هرگز فراموش نخواهند کرد.مهم این است تا بدانیم به هر حال این پسران بزرگ میشوند، یا به نفع جامعه و یا به ضرر آن، نفع و ضرر آنها برای جامعه در صورتیست که اگر با آنان برخورد ناشایسته صورت گرفته باشد مطمئنن برای ضرر جامعه، و اگر برخورد شایسته با آنان صورت گرفته باشد یقینأ برای نفع جامعه خواهند بود.و آنان هیچگاه از مشکلات دور نخواهند شد، زیرا قرار است از کودکی تا لحظه مرگ با مشکلات مبارزه کنند.

پسران افغان خصوصأ آنانی که یتیم هستند، به کمک نیاز دارند اما به جای کمک فقط ظلم و ستم میبینند. بدین ترتیب این پسران افراد کینه کشی میشوند و بدون هیچ هدفی به سوی انتقام حرکت میکنند، زیرا نوازش ندیده اند، و همواره تحقیر شده اند. اما عده ی هم هستند که یتیم نه اما در فقر بزرگ شده اند، و آنان نیز از امتیازات علم وهنر محروم مانده اند.زیرا تمامی هستی شان را فدای آینده روشن فامیل کردند، آنان سختی های زیادی را طی کردند، و هنگامی که به مرحله ازدواج نیز رسیده اند، بازهم جان فدایی کردند چون به دلیل پیشکش بیش ازحد راهی سفر به کشورهای همسایه شدند تا شاید کار کنند و پول بیاورند، اما چیزی جزء جسد آنان برنگشت.آری!! این است سرنوشت پسر افغان.

ما شاهد ظلم های بیش از حدی نیز شده ایم که بر یک پسر افغان صورت گرفته است.برخی از گرگ صفتان بی رحم که به هیچ کس رحم نمیکنند این ظلم ها را در حق پسر افغان کرده اند.در سال 1392 طی یک خبر گفته شده بود که یک پسر توسط دو نفر مورد تجاوز قرار گرفته است، و این کار بزرگترین ظلمیست که شخصیت یک پسر افغان را تا لحظه مرگ لکه دار میکند، و آنرا گوشه گیر میسازد.این گرگ صفتان از پسران سرزمین من برای بچه بازی و سرگرمی خود کار میگیرند، درست است این پسران افغان زنده اند، اما فقط جسم پُر درد آنان است که زنده است، آنان در کل مرده اند.

پسران افغان سختی های زیادی را دیده اند لازم است تا بدانیم آنان نیز خدایی دارند.

برای خواندن مطالب قبلی لیسه هاتفی میتوانید پیوند زیر را دنبال نماید:

http://www.filmannex.com/Hatifi-Herat/blog_post

کبری محمدی