کشور عزیز ما افغانستان یک کشور جنگ زده وغم دیده بوده که در اثر این جنگها تعداد زیادی از هموطنان ما شهید شده اند. وباعث یتیم شدن اکثر اطفال گردیده است. این اطفال بیچاره بدون سرپرست وبزرگی که دست شان را بگیرد وآنها را رهنمایی کند روز وشب تلاش می نمایند تا که لقمه یی نانی برای خود وخانواده شان پیدا کنند

در افغانستان جنگهای زیادی صورت گرفته که بزرگترین آنها، جنگ بیست وچهارحوت که قیام خونین یاد می شود بود در این جنگ افراد زیادی قربانی شدند وخانه های زیادی آواره وتباه گردید. 

از تأثیرهمین جنگها ودر گیری ها زیاد که سبب نابودی ودر بدری خانواده ها شده وکودکان عزیز مجبوراند از خردسالی دنبال کار رفته  وبرای بدست آوردن پول به خاطر رفع نیازمندی های شان زحمت بکشند. که این شدیداً مانع آنها از رفتن به مکتب و یاد گیری تعلیم وتربیت می شود. ازاین سبب هیچ نوع ترقی وپیشرفت درآنها مشاهده نمی شود که بزرگترین علت عقب مانده گی یک کشور است

اگر قوه حمایت دولت از این اطفال بی سرپرست قوی باشد هیچ وقت شاهد بیچاره گی وآواره گی آنها نخواهیم بود بلکه شاهد پیشرفت های بزرگی از طریق آنان در زمینه های گوناگون خواهیم بود. زیرا این اطفال دارای استعداد های زیادی اند که با بکارانداختن فکر وذهن آنها استفاده های زیاد علمی، هنری وغیره نمود. وآنها را هم از این دربدری وآواره گی نجات داد و این باعث کسب رضای خداوند(ج) شده وثواب دنیوی واخروی را صاحب شد. وهمیشه سر بلند وپیروز زنده گی کرد.  

اگر از این اطفال حفاطت و نگهداری درستی نشود آنها برای بدست آوردن پول دست به انجام هر طور جرایمی مانند: دزدی، قاچاق، انتحاری، اعتیاد به مواد مخدر، وغیره زده وباعث هر گونه فساد وبی نظمی در جامعه می گردند

.