عجب دنیای عجیبی دراینجا همه باهم بیگانه اند هیچ کس به فکردیگران نیست تنها چیزی که برای شان مهم است پیدا کردن نان برای خانواده شان است وبس دیگر حتا به فکر همسایه گرسنه خود نیستن خوب این دنیا جای برای کسانی نیست که قلب مهربان د ارند این ادمها را به جای انسان باید بعیث رباط های اتوماتیک که احساس ندارند شناخت در زندگی نقطه اغاز خوشی ها وغم ها یکی است اما ما کوچه ها را انتخاب میکنیم واین است که ما را به منزل هم یا معکوس میرساند حرکت درزمان نا معلوم بسیار خوشایند است زمانی که درد ها ما را پیدا کرده نتوانند وما بتوانیم خود را در جعبه خوشی ها جا دهیم دیگر لحظاتی نباشد که در هر ثانیه ان انگشت انتقاد ما را پیدا کند واین ما باشیم که همواره مورد تحقیر قرار میگیریم وهیچ پشتیبانی نخواهیم داشت  که بتوانیم در زندهگی لحظه ای خوشی واقعی را حس کنیم جای برای زیر پا شدن نباشد هوای برای نفس کشیدن کسی باشد که در داخل سنه اش قلب داشته باشد انسان تمام این درد رنج ها را باید تنها بالای شانه های خود حمل کند ما این درد هارادر زنده گی فراموش نخواهیم کرد زیرا انسان رنج وسختی های که در زنده گی می بییند امکان از یاد بردنیش نیست درد رنج فراموش نا شدنی است مانند خاری که در پای تان می خلد که با دیدن خار دوباره دردش تازه می شود اما کسی از از این همه درد های تو ناراحت نمیشود کسی نیست که برایش مهم باشد شاید بهتر است از این همه ادم ها ودنیای انها دور برویم ودنیای جداگانه برای خود بسازیم قسمی که این دنیا تنها در قسمتی از ذهن ما است با بستن چشمهای مان راه رفتن به ان دنیا را میسازیم تنها جای که میتوانیم به تمام کار های که انجام دادیم فکر کنیم واز تمام اشتباه ها که کردیم درس بگیریم این دنیا در وافعیت وجود ندارد این قسم ساخته میشود ...با استفاده ازکمی تخیل به اسانی شکل میگیرد شاید برای اینکه به خود امید بدهیم باید  زندگی مجازی را که برای خود ساختیم باور کنیم  شاید هم این راه بهترین راه باشد قبل از اینک رباط های اتوماتیک تبدیل شویم  وقلب منبع اصلی احساسات است قلب سرشار از زیبا ترین حس هست یکی از انها حس همدردی است احساسات ما هرگز باعث نمیشوند که ما خجالت زده شویم بگذارید احساسات قلبی شما فوران کند