بدترین لحظه همان لحظه است که با موفقیت تنها یک قدم فاصله داشته باشی اما همرایت تو را ترک کند وبا این کارش تمام برد های تو را به شکست تبدیل سازد مثل برگ که در خزان از بلندی به زمین میفتد ونه دیگر راهی برای بازگشت است نه راهی برای فرار این کاملا مشابه به حالت اینست که بهترینت با تیر سمی به خانه ای که در قلبت برایش ساختی فرو ببردو قطرات خون شکل سیل از قلب بیرون اید اما بدون نگاه کردن به تو برود در حالیکه مرحم در دستانش است حتا در همان ثانیه بازهم منتطر هستی که پشیمان شود وبرگردد در حالیکه هیچ امیدی برای ترمیم ان خانه نیست

گندم هر قدر درماندن درلایه برگش عادت کند همان قدر جدای مشکل خواهد بودبعضا لحظه های هست که در حسرت حذف کردن انها هستیم زیرا کسانی که در هوای بودن انها نفس میکشیم ریشه مان را میخشکانند کاش حداقل با تبر نوک تیز ریشه مان را قطع کند نه با زهر زبان کسانی که از رنگ شان رنگ میگری رنگ خود را به رنگی که دوست نداری تحقیر میدهند اما پشت به تو کرده بدون نگاه به تو راه خود را میرود شاید هم پشیمان است اما بخاطر غرور خود بر نمی گردد حال من را تنها کسی میفهمد که درهمین ساحه و همین نقطه قرار گرفته باشدوگر کوشش فهمیدن را نکنید ونه نفهمیدن این حالت یک چیزمعمول است زیرا برای هرکس درد یک شکل ندارد وچهره های متفاوت درد است

نقطه اغاز خوشی ها وغم ها یکی است اما ما کوچه ها را انتخاب میکنیم واین است که ما را به منزل هم یا معکوس میرساند حرکت درزمان نا معلوم بسیار خوشایند است زمانی که درد ها ما را پیدا کرده نتوانند وما بتوانیم خود را در جعبه خوشی ها جا دهیم دیگر لحظاتی نباشد که در هر ثانیه ان انگشت انتقاد ما را پیدا کند واین ما باشیم که بتوانیم در زندهگی لحظه ای خوشی واقعی را حس کنیم جای برای زیر پا شدن نباشد هوای برای نفس کشیدن یقنا ارزوی هریک ماست که در زندگی جای داشته باشیم دنیای باشد که تنها خودمان دران باشیم جای که هر لحظه ای که کم اوردیم بتوانیم به انجا فرار کنیم یا اگر کسی قلب مان را میشکند جای برای فراموش کردنش داشته باشیم دنیای که غیر از ما دیگر هیچ کسی را در خود جای ندهد شاید گمان میکنید که این خودخواهی یک شخص را نشان میدهد اما هیچ هم اینگونه نیست زیرا این حق ماست که راهی برای فرار داشته باشیم وگر نه ما خود را از درون خود نابود خواهیم کرد این دنیا در وافعیت وجود ندارد قسمی که تنها در قسمتی از ذهن ما است با بستن چشمهای مان راه رفتن به ان دنیا را میسازیم تنها جای که میتوانیم به تمام کار های که انجام دادیم فکر کنیم واز تمام اشتباه ها که کردیم درس بگیریم

زنده گی برای بازی کردن تنها برایت یک چانس میدهد که حق انتخاب با توست یا میبری یا میبازی اما اگر از اینکه بخواهی شروع کنی بترسی چانس برای بردن صفر خواهد بود خود را ظرف فکر کن که چانس داه شده خود را از شکستن نجات دهی در میان دو کوه تار اویزان است که باید از ان بدون ترس ابر کنی تیکه چوب های شکسته به ان وصل به موفقیت تو به طرز قدم گذاشتن تو ربط دارد اگر درست باشد تورا نگه میداررد واگر غلط باشد پس از همان زینه اول سقوط میکنی اما اگر از زینه اول درست بگزری در زینه های دیگر تو را ترس از سقوط نخواهد بود