بعضی وقت ها خوب است آدم داد بکشد، بگوید:" تو ره چی به زندگی خصوصی من؟". می دانم که کلمه "زندگی خصوصی" به گوش بعضی ها اصلا نا آشنا است، ولی کسانی هم که میدانند دیگر شورش را در آوردند و خودشان را به کوچه حسن چپ می زندند. مثلا همین دیروز داشتم فیسبوکم را چک میکردم که چشمم خورد به عکس آریانا سعید با یک عالم نظرهای زشت و رکیک. اصلا من که نظر ها را خواندم می خواستم زیرشان بنویسم:" این نظر ها برای اشخاص زیر هجده سال مناسب نمیباشد. لطفا از خواندن کامنت ها صرف نظر بفرمایید." یکی نیست به این ها بگوید برادر غیور افغان من! به تو چه که یک هنرپیشه کجا می رود، با کی می رود، چی میپوشد و از کجا پول در می آورد. اصلا خود تو که این بلاگ را میخوانی دوست داری لباسی به صلیقه خود بپوشی ولی مردم هزار حرف و حدیث برایت درست کنند؟ خوشت می آید مردم در یک رسانه اجتماعی مثل فیسبوک به تو فحش های رکیک بزنند؟ نه خداییش عصبانی نمی شوی؟ داغ نمیکنی؟ منفجر نمیشوی؟
یادم می آید یک روز در تاکسی نشسته بودم که راننده تاکسی سر صحبت را باز کرد انگار مرا از صد سال پیش میشناسد:" خانه تان کجاست؟ کجا می روی؟ در کدام صنف درس میخوانی؟ کار میکنی؟ نمیکنی؟ چی میکنی؟" من هم گفتم: " کاکا جان من نمی خواهم برایتان جواب بتم، شما سرتان به کار خودتان باشد"
زندگی شخصی در افغانستان معمولا معنا ندارد. اندک اشخاصی پیدا میشوند که به زندگی و موضاعات خصوصی احترام بگذارند یا اصلا بدانند چی هست. سوالهایی مثل: "عروسی کرده ای؟" "چقدر معاش میگیری؟" " از کدام قوم هستی؟" همه خصوصی اند و شما حق عام و تام دارید که سه کلمه ی ناقابل در جواب بگویید: " تو ره چی ؟ "
خیلی وقت ها فکر میکنیم که این وظیفه مان هست که جواب هر نوع سوال را بدهیم. احساس بد میکنیم اگر از دادن جواب صرف نظر کنیم. وقتی می خواهیم بگوییم "نه" زبانمان خشک میشود و دچار لکنت زبان میشویم. اما یادمان باشد که اگر امروز نتوانیم خودمان برای دیگران حد و حدود تعیین کنیم، فردا اگر کسی به زندگی خصوصیمان تجاوز کرد، حق گله کردن را هم نداریم.
