این روزها قاصدک خبر از پیروزی میآورد. خبری از جنس حماسه و همدلی. خبر از تحقق رؤیا های دیرین مردمم، پیام صلح و آشتی، نشانی بر کار همگانی و مسئولیت پذیری همشریانم که به لطف و مهربانی همدیگر را حمایت میکنند.
این روزها هم میهنانم فریاد شوق سرمیدهند و شهر شهر کشورم رنگ آشنایی، صفا و طراوت به خود گرفته و رنگ آمیزان هم فرزندان این سرزمین کهن (تیم ملی فوتبال افغانستان) است که با پشت کار به پشتوانه دعای مردم شان طلسم را شکستند و جام قهرمانی جنوب آسیا را با افتخار و غیرت افغانی به وطن آوردند، افغان ها هم عاشقانه به استقبال قهرمانی و حماسه سازان شتافتند و نتایج خیره کنند پیروزی ها مخصوصاً نتیجه (0-2) مقابل هند در دیدار پایانی را با نشان دو انگشت نمادین ساختند.
اما برای من جذابتر از دو گول که به هند زدیم، وحدت ملی و همدلی مردمم بود که فارغ از مسائل قومی، سمتی، زبانی، نژادی و مذهبی این پیروزی را جشن میگرفتند و تبریک گویان یکدیگر را در آغوش میگرفتند. من تا حال شاهد اینگونه نشاط فرا قومی نبوده ام و برایم تازه گی داشت. مردم افغانستان ثابت ساختند که با حفظ وحدت ملی و همدیگر پذیری با گرفتن دست همدیگر پیروز میدان های دشوار هستند .
این پیروزی یکبار دیگر نقش پٌررنگ ورزش را در آوردن صلح و همدلی مردم نشان داد زیرا افغانستان تا کنون برای آوردن صلح راه های گوناگون را تجربه کرده و هزینه های زیادی را صرف آوردن صلح و آرامی کرده است اما نتیجه ای بر وفق مراد حاصل نشده، حالا ورزش میتواند به عنوان یک بدیل خوب مطرح شود که با سرمایه گذاری روی آن نه تنها سلامت جسمی جامعه را تضمین میکنیم، بلکه میتوانیم دامن اعتیاد را برچینیم، فساد اخلاقی را به حد اقل برسانیم، صلح و آرامش را به وطن بازگردانیم و از همه مهمتر وحدت و همدلی را بین مردم ایجاد کنیم.
پیروز باد افغانستان و مردمان حماسه سازش!
نویسنده: محمد کمیل جوادی
