بنام خداوند جان وخرد حکیم سخن بر زبان آفرید
شروع میکنم با نام یاد خدا آنکه زنده ګی و مرګ من وهمه مخلوقات در دست اوست.
این داستان واقعیت ایست که در اثر زمان ګذشت. میخواهم شما را از داستان دل انګیز یک پسر ۱۸ ساله وزنده گی اوبگویم . این داستان شروع میشود با تولد پسری بنام (سهیل) در سال (۱۴\۳\۱۳۷۴) که چشم به این جهان پر غم و قصه ګذاشت. تا چهار سالګی با شیطنت و شوخی سپری شد. سهیل به عمر چهار سالګی داخل مکتب جای که به ګفته خودش کارخانه آدم سازی است شامل شد. و این خودش یک حقیقت مسلم است . که همه یی ما به او باور داریم. یک سال آمادهگی را خواند و در پهلوی آن از پنج سالګی شروع به کار قالین بافی نمود که آن وقت در افغانستان در آمد خوبی داشت.
سال دیګر آن که هنوز خوب به یادم است طالبان از افغانستان توسط آمریکایها بیرون رانده شدند.در آن روز من درمسجد درس میخواندم که ناآګاه صدای دلخراتش بمب بارد به ګوشم رسید وهمه ما که در مسجد بودیم پا به فرار ګذاشتیم بسوی خانه. من آن روز به چنان سرعتی بطرف خانه دویدم که ندانستم چه وقت رسیدم.آن روز برایم روز ترسناکی بود
سهیل از خورد سالی از آن عده مردمیکه چشم به مال و ناموس مردم داشتند نفرت داشت
.
و چنین در دلش میګفت بزرګ شوم با شما کار دارم.ولی او این را نمیدانست که او نمی تواند با تمام دنیا مقابله نمایید. تا اینکه او به سن بلوغت رسید و بزرګ شد درد و رنج همه آو را فرا ګرفت . در صنف دهم بود که مشکلات اقتصادی بر او فشار زیاد آورد. سهیل چون از کوچکی کار میکرد و پول جیب خرچی خود را خودش تهیه میکرد.بنابر این رویش نمی شد از پدرش پول بګیرد.
سهیل به این عقیده بود که خداوند به هر یک از انسانها استعداد خاصی داده است که اګر استعداد خود را پیدا کنند در چیست ودر چه چیز مهارت دارد.مثلا ارسطو نابغه وقت خود او استعداد خود را کشف کرده بود.و در رابطه هر چیز نظریه خود را اعلان میکرد که اکنون بعضی از نظریه ها او درست ازآب بدر آمد. سهیل نیز دنبال استعداد خود بود که در چی چیز نهفته است تا که آنرا پیدا کرده و به آن عمل نمایید.و بیدون شک در آن پیروز خواهد شد. پس شما نیز استعداد خود را بیابید. به امید موفقیت هر چه بیشتر جوانان افغانستان.
