بسم الله الرحمن الرحیم
باشم یا نباشم
دیگه خسته شده بودم!
نه حرفی برای گفتن برایشان داشتم
نه گوشی برای شنیدن حرف هایشان
هر روز بددتر بدتر میشد
هرکسی یه حرفی میزد هر کسی یه چیزی میگفت
کاش حداقل یکی از این حرف هایی که میگن راست باشه
نمیدونم چرا در این جامعه اینقدر مشکل وجود دارد
از زن بودنم متنفر شدم, چرا همش زن قبول کنه؟
چرا همش زن باید کوتاه بیاد؟
چرا باید زن این وسط بسوزه؟
زن زن زن
از یک طرف مشکلات خانوادگی به اوج خود رسیده بود
از طرف دیگرمشکلات تحصیلی و مالی
نه میتوانستم در مقابل خانوادده حرفی بزنم نه هم میتوانستم تحصیلات خودم را کنار بگذارم
فقط و ففقط میتوانستم به حال خود بگریم
هزینه رفت و امد هم بماند
هر روز دخترانی میدیدم که با خوشحالی به مکتب میایند و درس میخوانند
حداقل یک امیدی برای فردایشان دارند یا کم ازکم پشتیبانی برای خود دارند
پشتیبانی محکم به نام خانواده
اما من چی؟
فقط به انها نگاه میکنم و تظاهر میکنم که منم اره
تودلم دعا میکنم خدایا میشود من هم یک روز بدون هیچ غمی به مکتب بیایم؟ بدون هیچ دردسری؟
حداقل یک روز
خدایاا صدام رو میشنوی؟میفهمی چی میگم؟نزار باز هم با گریه سرم را روی بالشت بگذارم.همیشه حسرت چیزهای رو بخورم که نداشتم
مگه من چی نسبت به دیگران کم داشتم؟ولی در حقیقت کم داشتم ,چیزی که همه دارند ,اما من چی ؟نه
من یه خانواده محکم کم دارم
من یه پدر کم دارم که شب وقتی میاد خونه به جای ان که کمی با من حرف بزند, سروصدا میکند
یه مادر کم دارم وقتی کنارش بشینم به جای ان که کمی از مشکلاتم را کم کند ,ان را دوچند میکند
پدری که باید حمایتم کند وبر زمینم میزند
مادری که فقط و فقط به فکر زود شوهر دادن دخترش هست
خدایا چیکار کنم ؟باشم یا نباشم؟
دوست دارم باشم به دیگران بفهمونم که هستم
اما مثل اینکه روزگار سر سازش با ما نداره
تا کی تحمل کنم ؟تا چه وقت صبر کنم؟تا چه وقت تظاهر کنم که ادم خوشبختی هستم؟
هر روز سعی میکنم با اجبار لبخندی بر روی لبانم داشته باشم که دیگران ذره یی از مشکلاتم را نفهمند
اره ,به خیال دیگران ادم خوشبختی هستم.ولی ای کاش بودم
هر شب صدای دل نوازه وزیبای پدرم را میشنوم که غیر از سروصدا و دعوا کردن کاری ندارد
صدای مادری که غیر از توهین وحقیر کردن حرفی ندارد
حال خدا جان !چکار کنم؟ باشم یا نباشم؟خب حداقل یه کلمه بگو
میگن از رگ گردن به ما نزدیک تری
خب بگو دیگه.........خسته شدم چیکار کنم .باشم یا نباشم