از زمانیکه با اینترنت و دنیای مجازی آشنا شدم هر روز با افراد مختلفی که نظریات جالبی برای گفتن و نشر کردن داشتند برخورد داشتم. در واقع به صورت خودآگاه یا نا خودآگاه همیشه به ویدئوهایی برمیخوردم که حرف قرمز “ تد ” روی جایگاه خود نمایی میکرد. برای من همیشه گوش دادن به دستاوردهای جدید و کارهای خلاقانه آن افراد قابل تحسین بود چرا که در وقت خیلی کم باید پیام خودشان را به مخاطبشان برسانند..
گاهی وقت ها من با خودم فکر میکردم که آیا امکان این هست که یک روزی من هم جزعی از شرکت کنندگان در این گردهمایی بزرگ باشم؟ این دنیا آنقدر کوچک هست که گاهی مجال خیال کردن به آدم ها را هم نمیدهد، چرا که این آرزوی من در ۸ اکتبر ۲۰۱۳ به واقعیت تبدیل شد و من شانس این را پیدا کردم تا در مراسم “تد ” در شهر نیویورک شرکت کنم
افغانستان، واژه ای که با گفتن آن تغییرات جالبی در چهره افراد ایجاد میشود. بر اساس تجربیات من عموما با گفتن نام افغانستان اولین تصویری که در ذهن شنونده نقش میبندد چیزی نیست جز: جنگ، ویرانی، بمب و انتحاری، خشونت علیه زنان و نبود آموزش و پرورش مناسب، در واقع همه تصوراتی که خوشایند به نظر نمیرسد
زمانیکه من برای سخنرانی در تد انتخاب شدم تصمیم گرفتم تا نگفتنی ها و آنچه شاید به درستی به مردم بیرون از افغانستان نشان داده نمیشود را ارائه کنم چرا که داستان های الهام بخش و تاثیر گذاری وجود دارد که هیچ وقت به گوش هیچکس شاید نرسیده باشد و نمیدانم که در این قضیه تقصیر از چه کسی است که همیشه باید صدای خوب نشنیده باقی بماند
من سعی کردم تا موضوع سخنرانی ام را بر اساس زندگی شخصی خودم شروع کنم. دختری که به خاطر حمله شوروی سابق خانواده اش مجبور به ترک وطن گردیدند و او در ایران متولد شد و پس از سقوط طالبان در سال ۲۰۰۲ به شهر و دیار خود هرات بازگشت. به منظور ادامه تحصیلات عالی به شهر برلین در آلمان رفت و دوباره به دانشگاه هرات برگشت تا به تدریس در دانشکده کامپیوتر ساینس ادامه دهد و در حال حاضر وی در یکی از بزرگترین کلان شهرهای دنیا “ نیویورک” قرار دارد.
در طول همه این تحولات و سفرهای گوناگون، من یک درس مهم را یاد گرفتم و این بود که در واقع مرزهای جغرافیایی و داشتن پاسپورت برای کسی که زندگی خود را در مهاجرت گذرانده دیگر معنای خاصی ندارد، چرا که امروزه با یک ابراز قدرتمند و بسیار بهینه ما میتوانیم مرزهای فیزیکی و جغرافیایی را در ظرف چندین ثانیه سپری کنیم و آن چیزی نیست جز “ رسانه های دیجیتالی و اجتماعی” و تاثیر آنها بر ایجاد ارتباطات
به همین خاطر است که پروژه ویمن انکس سعی دارد تا با حمایت کردن از فعالیت های دختران در مکاتب و مهیا کردن کامپیوتر و تدریس سیستم آموزشی در مورد نحوه استفاده مناسب از رسانه ای دیجیتالی و اجتماعی، دختران بتوانند مطالبشان را به انتشار برسانند و هر کدام از آنها گزینه ای عالی برای یک روز سخنرانی در تد باشند، مثل یاسمین محمدی که یکی از این دختران است تا در آینده ای نزدیک بتواند صدای دختران افغان را به گوش جهانیان برساند
