هدف از عروسی یا ازدواج عمل به سنت الهی، بقای نسل انسانی، ازدیاد روابط بین فامیل ها، تشکیل خانواده و غیره میباشد.
اما متأسفانه که در افغانستان عروسی به اندازه ای درگیر خرافات و رسم و رواج های بی معنی شده است که مقاصد متذکره در بسیار کم از ازدواج ها برآورده میشود.
شخصی ازدواج میکند تا روابط بین فامیل ها محکم تر و زیادتر شود و تشکیل خانواده بدهد و در کنار خانواده خود به خوشبختی زندگی کند و از زندگی لذت ببرد، اما رسم و رواج هایی که فعلا در کشورما جریان دارد یگانه دیوار آهنین در مقابل برآورده شدند آروزهای یک جوان است.
مثلا شخصی که میخواهد عروسی کند اولاً نامزد میشود و اگر شخص پول دار باشد خوب، میتواند از عهده مصارفی چون عیدی، نوروزی، شرینی خوری و غیره برآید، شخصی دیگر که توان این همه مراسم را ندارد وقتی که نامزد میشود به خاطر پیدا کردن این مصارف و دیگر مصارفی که در عروسی بدان نیاز است به کشور های خارج سفر میکند و چند سالی کار میکند تا پولی ناچیز به دست میآورد و با آن عروسی میکند، مصارف عروسی آنقدر گران است که این شخص با وجود اینکه چند سالی کار کرده تا مصارف عروسی را پیدا کند اما آن پول او را کفایت نمیکند و درین عروسی قرضدار هم میشود و بعد از مدتی که از عروسی اش میگذرد مجبور میشود که خودش به اصطلاح عام (نو شاه) یعنی تازه عروسی کرده دوباره به کشور های خارجی سفر کند و مقدار پولی بدست بیاورد تا قرضداری هایی که از عروسی متحمل شده بپرد.
در حالیکه بهترین عروسی آنست که کم هزینه تر باشد تا همه جوانان بتوانند که صاحب شریک زندگی شوند.
ادامه دارد............
نويسنده: صبغت الله سنتیار
