این بار من با دیدن یک مستند که خبرنگارش این بار به سراغ  یک فامیل رفته است که در یکی از کشتی های بزرگ مسافر بری بنام (افریقا مرسی )زندگی میکنند.این خبرنگار که نامش (هنری شوستر) است معمولاً به تمام دنیا سفر میکند تا اشخاصی را پیدا کند که نظر به اشخاص عادی از نظر زنده گی متفاوت باشد

بنابراین او این بار به سراغ یک خانواده رفته است که در یک کشتی برزگ بنام (افریقا مرسی) زندگی میکنند ومیشه گفت تمام زنده گی شان در این کشتی سپری شده است.این فامیل چهار نفری که بسیار باهم دیگر صمیمی هستند، شامل پدر،مادر،یک دختر ویک پسرمیباشد که مالک اصلی این کشتی نیز هستند. پدر این فامیل که نامش  (گیری پارکر) و یک جراح است سرپرستی این کشتی را به عهده دارد برعلاوه این فامیل تعداد زیادی از نرسها و داکتران دیگر نیز دراین کشتی زنده گی میکنند.مسیر این حرکت این کشتی از امریکا به افریقا است و هدف اصلی این کشتی کمک کردن به مردم فقیر افریقا بوده وافراد این کشتی تماماً در بخش طب و معالجه مریضان کمک میکند مخصوصا به مردم فقیر افریقا حدود 25 سال است که این فامیل بخاطر کمک کردن به مردم فقیر افریقا درمسیر بین قاره های افریقا و امریکا سفر میکنند

و به گفته خود شان حالا آنها جزئی از مردم افریقا میدانند.بخاطر این که کمک کردن به مردم فقیر و مریض افریقا یک حس عجیبی به آنها داده است و بسیار از کارهای شان راضی هستند. این کشتی از نظر خدمات صحیح بی نظیراست چون هرگونه دوا ودارو لازم برای بیماران بستر دراین کشتی وجود دارد.همچان یک پرسونل بسیار کامل که ارزش این کشتی را حیاتی ساخته است.نقطه قابل توجه برای من این است که این فامیل با قبول کردن تمامی خطرات ناشی از غرق شدن، درگیرشدن باطوفانهای بحری وغیره مشکلات بازهم حاضر هستند که به مردم فقیر افریقا کمک کنند.که این کارآنها واقعاًقابل قدر وستایش است

با دیدن این فیلم مستند متوجه کشور خودم افغانستان شدم.درکشور عزیزما افغانستان باوجود کمک های کشور های مختلف هنوز هم مشکلات زیادی در عرصه طبابت وجود دارد.آنگونه که باید به مریضان عزیز در کشورمارسیده گی شود، متاسفانه نمیشود.مشکل دیگر این است که اکثریت داکتران ما متاسفانه در رشته خود تخصص ندارند، و تنها دوره 6 ساله پوهنتون را تمام کرده اند سپس به فکر باز کردن معاینه خانه برایشان میشوند تا منبع درامد برای شان باشد.همین علت است که یک مریض برای چندین بار نزد داکتر مراجعه میکند ولی بازهم صحت یاب نمیشود. علتش این است که این داکتر نتوانسته مریضی این مریض را تشخیص دهد.

اکثریت داکتران فقط به فکر پیدا کردن پول هستند تا اینکه به فکر بهبود یافتن وضعیت مریض باشد. بنابراین رشته طبابت در افغانستان به عنوان یک رشته پر درامد و بسیار مفیقد برای مردم و داکتران تبدیل شده است.بیشتر مردم مریضان خود را برای تداوی به کشورهای چون ایران، پاکستان ،هند وتاجکستان انتقال میدهند.که اولاً یک ضربه محکم به اقتصاد کشور واردمیشود و از طرف دیگر باعث ازیت شدن هموطنان عزیز ما میگردد. از جانب دیگر شفاخانه های دولتی کشور نیز از امکانات بسیار محدود طبی برخورداراند به این معنی که اگر یک مریض برای تداوی به شفاخانه های دولتی مراجعه کند،بجز از یک معایه ساده دیگر هیچ نوع خدمت ورسیدگی برایش نمیشود. مریضداران مجبور هستند تا تمامی دوا ها و معاینات مهم را در کلنیک های شخصی انجام دهند.مهم نیست که این شخص توانای اش را دارد یا نه.

که برای من به عنوان یک شخصی که در این سرزمین زنده گی میکنم بسیار درد آور است .چون همه ما میدانیم که بیشترین تعداد افراد افغانستان مردم غریب و بیچاره هستند و حتی توانای خرید یک نسخه دوا را هم ندارن، پس این اشخاص چگونه بتوانند که تمامی مصارفات مریضان شان را بپردازند. این افراد مجبور هستند یا پولی که لازم است از اقارب خود قرض کنند و یا منتظر مرگ عزیزشان که مریض است باشند. و دولت هم هیچ توجه به این اشخاص نمیکند.مخصوصا این روزها که تقریبا 90 فیصد مردم افغانستان دچاربیماریهای گونا گون هستند.ولی این مردم سخت به مراقبتها و خدمات گوناگون در بخش طبی دارند.من امیدوار هستم که دولت عزیز ما به فکر مردم غریب و بیچاره که توانای این را ندارند تا مریضان شان را تداوی کنند باشد و از هرگونه کمک و همکاری که از دست شان برمی آید برای این اشخاص دریغ نکند.