اینجا سرزمین شهیدان است , شهیدانی که برای حفظ شرف , عزت . آزادی میهن خود جان شیرین خود را در گرو گذاشتند.
سرزمینی که در دامان خود بزرگ مردان جهان را پرودانده است.
مردانی پرغرور . غیرتمند که جز حفظ ناموس خود , وطن و مردم خود چیز دیگری را در سر نمی پرورانند.
شیرمردانی که با پولادی ترین دشمنان سینه ی خود را سپر کردند ولی تجاوز به خاکشان را ننگ دانسته و با دستان زورآور خود , دست دشمن را از خاکستان خود کوته ساختند.
در اینجا وسعت و مساحت خاک مطرح نیست , بلکه وسعت و بزرگی وحدت , همدلی , ایثار و مردانگی گویای زبان , افکار و دل هاست.
اینجا مردم بخاطر مذهب و آئین نمی جنگند , زیرا حرف اول و آخر را اسلام می زند و خداوند دلهای همه را تسخیر کرده...
اینجا سرزمینی است که یک مادر سهم غذای خود را به کودکش می دهد و خود تظاهر به بی میلی می کند.
بله , اینان همان مادرانی اند که آن دلیر مردان را با خود دل و با اشک و آه تربیت کردند.
مادرانی که برای حفظ اولاد خود با تیره ترین لحظه ها مجادله کردند , درد را به جان خریدند ولیکن با نهایت مردانکی و از خود گذری افرادی را به خاکشان هدیه دادند که یگانه هدف شان نیک نامی خاک پدرانشان است.
بله اینجا سرزمین من است,
در رگهای من خون کشورم جاریست , و در چشمانم اشک درد وطنم هردم موج می زند.
سرزمین من افغانستان است با بیرقی به رنگ سرخ از رنگ خون شهیدان, به رنگ سبز که نمادی از جوانمردیست و رنگ سیاه که خاطره انگیزی از روزهای شوم افغانستن است.
افغانستان زادگاه ما است , مایی که می توانیم دست در دست هم داده تا نگذاریم خون کسانیکه جانهایشان را ایثار کردند تا من و تو باشیم زیر بار ظلم لگدمال شود.
مایی که می توانیم افغانستان را با مفهوم اصالت نامش به رخ جهانیان بیاوریم.
مایی که یگانه وارث این ملت هستیم و با صدای بلند به همگان بشنوانیم که ما همه افغانیم و نمی گذاریم که کشورمان تحت سلطه ی متجاوزین باشد.
باید به پدرانمان ثابت کنیم که ما می توانیم از وجب وجب عرض میهن مان وفاع کنیم. ما هم می توانیم سنگ را به سینه گذاشته ولی نگذاریم سنگهای گشورمان را به سنگریزه درآورند.
ما می توانیم سرود همبستگی را بلند یکصدا زمزمه کنیم تا همه یکدلی را , عشق را , صفا و صمیمیمت را از زبانمان بشنوند.
من افغان هستم و تا آخرین نفس هایم افغانستان را زنده و سربلند نگه میدارم.
اینجا سرزمین کودکان ما است.
زهرا نزهت
