افغانستان یک کشوری است که بیش ازسه دهه جنگ را پشت سر گذاشته است بنأ از پیشرفت های زیادی عقب مانده و مردم همه غیراز جنگ . کشتن . وکشتار انسان ها خرابی ویرانی دیگر خاطرای نداشتند .

تفریح وسرگرمی دیگری نداشتند وپیش از جنگ وبعد از جنگ مردم روز ها کار وفعالیت خود را میکردم و به قول مردم به دنبال روزی خود بودند . شب ها دور هم جمع میشدند و قصه ها (حوسنه ) افسانه میگفتند .

اگرکسی از افراد خانه سواد داشت میداشت کتاب های داستانی مانند کتاب ارسلان رومی . شیرین فرهاد . لیلی و مجنون . هزار و یک شب  . رستم و سهراب . وغیره کتاب هارا میخواندند .

 تا اینکه در زمان امان الله خان در سال 1037 نشرات تلویزیونی افغانستان آغاز گردید در آن زمان اکثر مردم تلویزیون را نمیشناختم و یا هم به آن دست رسی نداشتم و اگر هم دست رسی داشتند برای اکثریت مردم تعجب آور بوده و بعضآ خانم ها از تصویر صفحه تلویزیون روی خود را پت میکردم و میگفتنداین مرد های که در صفحه تلویزیون ظاهر میشوند نا محرم هستند .

در آن زمان تنها تلویزیون ملی در افغانستان نشرات داشت و نشرات آن تنها در شهر کابل بود و بعدأ در چندین ولایت از آن جمله ولایت هرات هم به نشرات آغاز نمود .

 و نشرات تلویزیون خیلی محدود بود یعنی تغریبأ در 24 ساعت  صرف دو ساعت نشرات داشت بعدأقطع میشد چون دستگاه های خیلی ساده و ابتدایئ که ظرفیت زیاد نشرات را نداشته وهم برق کافی برای مردم و هم خود شبکه تلویزیون نداشت .

بعدأ آهسته آهسته نشرات روز به روز توصعه پیدا نمود تا اینکه حالا 24 ساعته شده است .

بین سال های 1355 الی سال 1370 که برق 24 ساعته در افغانستان نبود زیاد تر مردم از تلویزیون های برق باطری که اکثرأ روسی بود استفاده میکردم .

 و بعد از نشرات تلویزیونی ملی خود هر ولایت بعضی مردم شبکه های ایرانی را نگاه میکردم و برای مردم یک سرگرمی خیلی خوب و جالبی بود اما حالا برای همه مردم عادی شده و نشرات تلویزیون  بیست چهارساعته وهم چندین شبکه تیویزیونی در هر ولایت آغاز شده و در پهلوی شبکه های تلویزیونی داخلی شبکه های تلویزیونی خارجی از طریق وصل کردن لین کبل با دادن فیس ماهوار دیده میتوانم حالا دراکثری خانه ها دو یا سه تلویزیون موجود میباشد که هر شخص برنامه مورد علاقه خود را تماشا کرده میتواند .