از آن جای که به همه معلوم است. افغانستان بیش از سه دهه جنگ را سپری نموده ومردم زنده گی خود را به صدای انفجار آغاز می کنند. وبه صدای انفجار وکشتار و غم و اندوی اقوام و فامیل های خود به شام میرسانند. واشخاصیکه تقریبا 40 سال عمر دارند به قول مردم از وقتی که دست چپ و راست خود را شناخته اند به صدای انفجار بمب و کشتار خون ریزی- برادرکشی-وغیره جنایات را در زنده گی خود دیگر چیز خوبی را ندیده اند . اگر از آنها پرسان کنیم که آرزویت چیست؟ میگویند که آرامی - صلح واما این چیزها که در افغانستان دیده نمیشود. یک روز از روز دیگر بدتر است . هر روزی مادری در فراغ فرزند خود و فرزندی در فراغ پدر خود و پدری در فراغ اولاد های خود میسوزد.آیا این جنگ کی تمام میشود؟ این یک سوالی است. که همه مردم به ذهن خود دارند . اما باز هم جنگ است و انفجار. آن روز صبح جمعه بود که با صدای انفجار از خواب شیرین خود بیدار شدیم و موج انفجار چنان زیاد بود که تا چند کیلومتری همان ساحه شنیده و هم صدای آن احساس شد . در آن ساعت که بین طرفین جنگ در گریفته بود چندیدن شخص بی گناه و بی طرف کشته شدند. مادری پیش از وقت طفلش را بدنیا آورد و مادر پسری 25 ساله خود را چندین روز جستجو میکرد که گم شده بود بعد از سه روز سرش را از روی شاخه های درخت و تنه اش را از بین دشت پیدا کرد  خیلی تا گوار بود...... و خسارات زیادی به اطراف آن ساحه در خانه ها دوکان ها مکاتب پوهنتون ها و غیره وارد شد . موج صدای انفجار تا یک هفته به گوش های مردم تنین انداز بود و مردم را رنج میداد آمار کشته شده گان دقیق  معلوم نبود اما چنان که معلوم میشد خیلی زیاد بود یعنی تغریبا بیش از 30 نفر........یک روز پیش مردم بخاطر برنده شدن مسابقه فوت بال بین جنوب آسیا خیلی خوش حالی نمودند . این خوش حالی مسابقه همرا با یک ترس بود که در کدام جای انفجار نشود چرا که تمام مردم در بازار ها بیرون شده بودند و خوش حالی میکردند .اگر انفجاری صورت میگریفت تلافات آن خیلی خیلی روخ میداد اما مردم از این انفجار خبرنداشتند صبح وقت به صدای دل خراش آن از خواب بیدار شدند و رخصتی آنها خراب و به غم اندو عزیزان خود میسوختند . آیا زنده گی همین است؟ آیا زنده گی همین معنی رادارد؟ معنی زنده گی یعنی کشته شدن - در غم عزیزان خود سوختن و عزیزان خود را پاره پاره دیدن است؟