همیشه علاقهمند تمدن های از دست رفته بوده ام. هر زمانیکه سفر میکنم, بازدید از موقعیت های تاریخیکه فرهنگ ها در آنها رشد کرده اند یک اولیت برایم می باشد. به یاد مانده ترین خاطره های من از سازه های دست ساخت انسانها می باشد که نشان دهنده اقتدار شان است. گرچه سازنده ها از بین رفته اند, اما سازه های شان امروز باقی است, و مورد توجه ویژه مسافران از سرتاسر جهان قرار دارد که من یکی از علاقه مندان آنها میباشم.

 

امپراتوری کمر(khmer)   در سرتاسر شبه جزیره آسیای جنوب شرقی گسترده بوده است. این امپراتوری بین قرن های نه تا سیزده وجود داشته است و مجموعه های بزرگ شگفت انگیر ساختمانی را در سرتاسر منطقه از خود به یادگار گذاشته است.

بیشتر مردم با انگکور(Angkor)  آشنا اند, شهر باستانیکه حالا تخریب شده است و فقط معبد انگکور وات(Angkor Wat) که با اتفاق آرا بزرگترین اثر تاریخی مذهبی جهان است  باقی است. میتوانید تعدادی از تصاویریکه چند ماه پیش گرفته ام را ببینید. گرچه, اثرهای بی شمار امپراتوری کمر در سرتاسر منطقه آسیای جنوب شرقی پراکنده اند, بیشتر شان تا هنوز توسط جنگلها پوشیده شده اند. خوشبخت ام که توانسته ام از تعدادی از این آثار را چند سال پیش زمانیکه به سرتاسر کمبودیا سفر کردم بازدید کنم و از مهارت های بکار رفته در آنها شگفت زده شوم. ضرورت به این نیست که بگویم, معبد انگکور وات یک اثر شگفت انگیز است راههای پاک و پرستشگاهای خوب تزئین شده آن را که تجربه کردم, این معبد را یک اثر کاملا خلاق به نمایش میگذارد.

 

بعد از استخدام یک رهنمای محلی, راه را با موتور سایکل پیمودیم و در جنگل بسیار پیچیده به جستجوی معبد های کمر پرداختیم. ما سفر خود را در جریان فصل بارانی انجام دادیم که راها بسیار کثیف بودند, از گل و لای پوشیده بودند و راها را سیلاب زده بود. به یاد ندارم که چند بار باید از راه اصلی منحرف شویم تا از سیلاب و آب دور شویم. بدون شک, از همیشه بیشتر کثیف شده بودم بدون اینکه بتوانم حتا در اخیر روز دوش بگیریم. ما دورتر از آن بودیم که مهمان خانه ای در دسترس باشد. فقط میتوانستیم به دروازه دهقان ها دربزنیم و از خانواده های شان غذا و پناه گاه بخواهیم تا شب را که مملو از حشرات بود در آن بگذرانیم و صبح زود ترک کنیم. این دقیقن به اندازه قدم زدن در راهای پاک انگکور با یک دوچرخه پاک راحت نبود. اما ارزشش را داشت. توانستم کمبودیا را طوری ببینم که بیشتر جهانگردان نتوانسته بودند آن را تجربه کنند و از معبد های بازدید کردم که در بین جنگل بدون هیچ نشانی از جهانگردان سربرافراشته بودند. آثار ویرانه در شرایط بسیار بدی قرار داشتند, طوریکه فقط سقف اثرهای تاریخی وجود داشت و دیگر همه افتاده بودند.

یکی از معبد های که در این سفر از آن بازدید کردم نامش پاراسات پری ویهار(Prasat)  بود, یکی از جاهای امپراتوری کمر در مرز با تایلند, رسیدن به آن از طریق کمبودیا به یک کابوس میماند, اما از طریق تایلند یک راه کوتاه داشت. تعدادی از جهانگردان تایلندی را دیدم که با کفش های پاشنه بلند خود به من نگاه میکردند, که همه مملو از گل شده بود و از این همه ویرانی در شگفت بودند. تمام کاری را که باید انجام میداند این بود که از سرویس های خود پیاده شوند و فقط یک کمی قدم بزنند. این معبد توسط جنگل ها احاطه نشده بود, اما در عوض بسیار نزدیک یک روستای تایلندی بود و از بیشتر کمبودیایی ها دور بود که رسیدن به آن از طریق کمبودیا یک ماجرای واقعی مینمود رسیدن به آن. نوعیت و موقعیت آن, آنرا ویژه میسازد طوریکه در بالای یک تپه ساخته شده است و به جلگه های اطراف اشراف دارد. منظره آن شگفت آور است.

 

پراسات پری وییر برای دهه ها در کشکش بین تایلند و کمبودیا قرار داشت. کمبودیاهی ها بر آن ادعا دارند چون آن بیانگر تمدن کمر در کشور شان است. تایلند جنبه جهانگردی آنرا ملاک قرار میدهد و از آنجاییکه از شاهراه پخته آن کشور فاصله کوتاهی دارد, برای مالکیت بر آن ادعا دارد تا از این ظرفیت آن بهره ببرد. بعد از اینکه یک هواپیمای تایلندی بر فراز این معبد در اوائل ماه نوامبر دیده شد, دولت کمبودیا با استقرار نیرو در اطراف این معبد به آن واکنش نشان داد. ارتش تایلند نیز به واکنش متقابل دست زد و در طرف دیگر نیروهایش را مستقر کرد که سبب واکنش سازمان ملل برای یافتن راه حل و جلوگیری از دشمنی های بیشتر شد. خوشبختانه, دادگاه عالی سازمان ملل رای داد که این معبد مربوط به کمبودیا است و تایلند باید نیروهایش را از منطقه بیرون کند.

اگر مقاله پیشین من در این مورد را از دست داده اید, لطف کرده مقاله پایین را بخوانید و برای پیام دادن و درمیانگذاری آن احساس راحتی کنید.

آیا درمیانگذاری در رسانه های اجتماعی میتواند آینده کمبودیا را بهبود بخشد؟