افغانستان بعنوان یکی از کشور های جهان سومی از وضیعت رقت  باری آموزش وپرورش  رنج میبرد،کشوری که در طی چهار دهه از جنگ ونبرد وجنگهای داخلی از کمترین امکانات آموزشی برخوردار نبوده چه از نظر سیستم درس ابزار آموزشی ،معلم،اداره،نصاب ودیدگاه واضح توسعه درسی.

طی سی سال اخیر که بیشتر کشورهای منطقه وکشورهای همسایه که شاهد پیشرفت در زمینه های مختلف بودند،اما افغانستان در این سالها در گودال جنگ قرار گرفته بود واز رکاب جامعه های روبه ترقی عقب ماند وفرهنگ جنگ وسلاح واختلافات داخلی براین جامعه سایه انداخته بود ،واندک تلاشی در این زمینه برای پیشرفت وتوسعه وجود نداشت ودر زمان جنگ باروسیه در سالهای(1979-1989) ده سال بیش از هشت میلیون نفر به کشور های همسایه بخصوص پاکستان وایران پناه بردند وآنعده از خانواده های که توانایی اندکی داشتند توانستند فرزندان خودرا به مکاتب آنکشور شامل سازند و عده  دیگری از آنها توانستند از امکانات آنکشور ها استفاده نمایند وسطح آموزشی شان بهبود یافت وتعداد زیادی که از این امکانات اندک هم برخوردار نیودند فرزندان ایشان مصروف بدست آوردن احتیاجات روزمره خود شدند ونسل کامل از آموزش وتعلیم باز ماندند.

بعد از مداخله ایالات متحده امریکا وکشور های عضو ناتو در افغانستان وضیعت آموزش اندک اندک رونق یافت ومردم از امکانات موجود که توسط جامعه جهانی به ایشان آماده گردید استفاده کردند وهم شیفته آموزش شدند واکنون با گذشت سیزده سال از وجود نیروهای خارجی در افغانستان وآماده سازی  زمینه تعلیم وتربیه تعدادی زیادی از مردم از این امکانات برخوردار شدند وشامل درس تعلیم شدند ودانشگاه ها ومکاتب بشکل پرتلاش گامهای مفیدی را در راه بهبود تعلیم و تربیه در افغانستان برداشته اند

واکنون برای اکثریت مردم زمینه تعلیم آماده گردیده است ،ودولت افغانستان هم که احساس شدید به احتیاج کدرها،تعلیم یافته نمود وهمچنان تنها راه نجات وپیشرفت جامعه را در تعلیم وتربیه دانست در این راستا فعالیت های چشمگیری را بخرچ داد واز راه ایجاد موسسات تعلیمی وبورسیه های تحصیلی به خارج از کشور افغانستان را از وضیعت دشوار فقر تعلیم ودانش تا اندازه نجات داد واگر به همین منوال وضیعت ادامه پیدا کند بدون شک افغانستان فردا دیگر افغانستان دیروز نخواهد بود

 

نگارنده:مسیح الله رحمانی