اگر ما انسانها همۀ زندگی خود را به فکر باز مرور کنیم نعمتهای خداوند را در خود و اطراف خود به وضاحت مشاهده نموده میتوانیم خداوند به همه موجودات خویش سهولتها و نعمات فراوانی بخشیده است خصوصا برای اشرف ترین مخلوق خود (انسان) که برایش همه اشیا و موجودات مورد نیازش را بدون کدام پرداختی و یا کدام محنتی به بسیار مهربانی و لطف عطا کرده است. اگر ما انسانها خود و دنیا خود را بررسی نماییم میتوانیم ببینیم که خداوند انسان را با چه پیچیده گی خلق نموده که بصورت عادی غذا میل میکند و میاشامد به بسیار راحتی. سخن میگویید و حرفهای دلش را به خالقش و دیگر انسانها بیان میکند و اندیشۀ خویش را به دیگران معرفی میکند. راه میرود و به هر کجای که بخواهد قدم مینهد. آزادانه زندگی میکند.

خداوند به انسان قوۀ نطق و بیان بخشیده ، یعنی انسان عقل و منطق دارد تا بیاندیشد وعاقلانه در زندگی خود درست ترین راه را انتخاب کند و خود را به کرسی خوشبختی بنشاند و یا تا آخر عمر با بی منطقی و جهالت خویش خود را بر دار بدبختی آویزان کرده نگهدارد. اگر ما سیستم عصبی خود را مطالعه کنیم در میابیم که مغز انسان مانند خانۀ زنبور عسل است که انسان همه عمر خود را به مطالعه واموختن صرف کند و خود رابه نقطۀ نبوغ برساند از میلیاردها حجره خانۀ زنبور عسل (مغز) خویش به اندازۀ 3 خانه اش استفاده کرده نمیتواند. یعنی چنین سیستم مغلق و گستردۀ خداوند به ما بخشیده که هر قدری که بخواهیم بتوانیم فکر کنیم بدون کدام ممانعت و یا محدودیتی. اگر ذره ذرۀ وجود خویش را از نظر بگذرانیم به قدرت و توانایی خدای حکیم حیران میمانیم که جز خالق جهان دیگر کسی زیبندۀ عبادت نیست و توانایی خلق نمودن چنین عالم بینهایتی را ندارد. تنها او میتواند بدون اشتباه بیاندیشد و خلق کند در مدت زمان کمتر از ثانیه. ما انسانها باید سپاس گذار این خالق بینظیر بود که برای ما نعمات فراوانی را خلق نموده و ما را این چنین دوست میدارد.