روزی دیر وقت تو ایستگاه اتوبوس منتظر بودم, تا دیر یا زود وسیلهء مسیرم رو بیابم...
هوا رو ابر تاریکی گرفته بود, هرکس در پس این بود که خود رو از ازدحام سرکها زودتر برهاند...
خستگی رو در هر چهرهء میدیدم...
گاهی صدای رانندهء به گوشم میامد که با بی تحملی رانندهء جلو اش رو محکوم میکرد وگاهی صدای طفلی که با همه معصومیتش از رنگ کردن کفش حرف میزد...
یک نفر از اوج حرف میزد ولی دیگری حرف زدن از زیر هم برایش زیاد بود...
تا اون لحظات خودم بیشتر از همه مبهم و بی معنی بودم, انگار با وجود بودن حضور فزیکی نداشتم...
تلخه غرق در تصورات منفی بی دلیل.............................
شام نزدیک میشد و من از تنها بودنم اونجا میترسیدم...
نگاهی دختری که گمانم پانزده سال داشت منو از دنیای خودم بیرون کرد.
هر چند لحظه به من نگاه میکرد و تبسم عاری از درد داشت...
نگاهاش به من میگفت چقدر اون دخترک از ابهامات خالیه...
با هم حرف زدیم, فقط در ظرف چند دقیقه تموم بغضش رو به من گفت: اینکه دختریست مشتاق برای رفتن به مکتب اما تعصب پدرش حتی اجازهء تکمیل شدن کلاس هفتمش رو نداده بود...
دختری بود که اجازهء بیرون شدن از خانه رو هم نداشت اما چشمان ضعیفش باعث شده بود تا برای یک بار هم که شده دنیای بیرون از قفس رو تجربه کنه...
با وجود اون همه درد, نارضایتی و اندوه باطنی, هنوز هم تبسم خالی از تلخی داشت...
من اونو دختری تصور کرده بودم شاد و خوشبخت که کنار مادرش با یک دنیا امید ایستاده بود...
برای لحظهء بودن در جای اونو ترجیح داده بودم,,,
حالا خیلی خوب میدونم چرا نباید زندگی خود رو با ظاهر زندگی دیگران مقایسه کنیم...
راستش ظرف امروز پر از بودن ماست, گذشته و آینده نباید دلیلی باشه برای از یاد بردن حال...
وقتی حال فراموشمان میشه و غرق در سپری شده ها میشیم, وقتی خودو در دنیای که شاید بیایه یا نه تصور میکنیم, اون لحظه یه که میدانیم به گذشته حسرت بار و آیندهء کاملا مبهم سر خم کردیم...اون یعنی از دست دادن حال و سپردن آن به دست چیزی که برگشتنی نیست, و در آخر هم حسرت ظاهر زندگی خیلی هارو میخوریم.....
دنبال ظاهر زندگی دیگران نباش, برو در ژرفهای زندگی خودت, عمق آنچه داری, بگرد...میدانم خوشبخت تر از هر کسی..................................................................................................................................
