این واژه که معادل انگلیسی آن Legitimacy است و می توان آن را معادل کلماتی چون حقانیت و قانونیت قرار داد، و در اصطلاح فلسفی-سیاسی می توان این واژه را عبارت از ویژگیی دانست برای حکومت و یا قدرت سیاسی که روش خاص و یا قابل قبولی را برای شهروندان و تابعین خود قرار می دهد، اگر خواسته باشیم که اساس مشروعیت را بدانیم به این نکته پی خواهیم برد که این امر بیشتر مربوط به موافقت بر وکلا و نماینده ها در شئون سیاسی قرار دارد.
و این واژه ی سیاسی حول مسایل و مواردی میچرخد که قرار ذیل اند:
اولین موردی را که می توانیم بدانیم این است که چه اشخاص و یا کسانی حق دارند که به عنوان نماینده، قدرت سیاسی را بدست گرفته و اعمال قدرت نمایند.
دومین مورد این است که چه چیزی باعث و یا سبب می شود که اعمال قدرت یک قدرت یا حکومت مشروع دانسته شده و یا برحق پنداشته شود.
سومین مورد که مربوط به اتباع و شهروندان است و آن اینکه چه چیزی مردم را بر این باورمند می سازد که حکومت مشروع است و یا مشروعیت دارد.
و در آخر می توان گفت مهم ترین مورد در امور سیاسی یک کشور، ادامه یافتن حکومت های مشروع است و مهتمرین امری که مشروعیت پیرامون آن می چرخد تعیین جانشین بر حکومت موجود و یا برحال است.
در واقع می توان به دو مفهوم جهت فهم مشروعیت و یا قانونیت دست یافت، که عبارت اند از قدرت و حق، و به طور کل حکومت های را می توان مشروع شمرد که حق حاکمیت و اعمال قدرت را داشته باشند و برعکس نمی توان حکومت های را مشروع شمرد که حق اعمال قدرت را بر مردم نداشته باشند.
