برایم گفتند: بنویس... اما از چی بنویسم از کجا بنویسم... گفتند: از خاطره ها بنویس ... ازکدام خاطره ها از خاطرهایی که برای همیشه ماندگار اند یا از خاطره هایی که نا فراموش شدنی اند و همیشه آشکار اند
.گفتند:از آنچه مشاهده میکنی بنویس ... از چه میخواهند بنویسم؟ از ناله ها و زجه های مادران بنویسم یا از گریه های پرسوز دختران بنویسم یا از مفلسی و خسته گی پدران بنویسم یا از سکوت پر رمز و راز پسران بنویسم یا از دل کودکان بنویسم...ا
از چه بنویسم؟ از بهار، تابستان، خزان و زمستان بنویسم، بنویسم که این چهار فصل میتوانند زمین به این بزرگی را زنده کنند به ثمر رسانند و بمیرانند اما نمیتوانند هیچ رنگی را در روی افغانستان گذارند و او را از رنگ سیاه و تاریک بیرون آرند یا نه از این ها ننویسم از تجاوز، انفجار، انتحار، کشتار، رشوتخوار و خیانتکار یا یا یا
از چه بنویسم؟ بالفرض که من نوشتم آیا اصلا کسی هست که بخواند؟ چو به مثل من هزاران نویسنده نوشت آیا کسی خواند؟ چی شد آخرش در سطل زباله انداختنش نمیخواهم سرنوشت من شود به مثل نویسنده گان قبل که از درد نهان که همیشه در قلم شان محفوظ ماند باشم و یا با همیشه نگاه کردن کاغذهایی که سیاه شده بود اما کسی آنها را نخواند دق کنم و با قلمی در دست شان و کاغذی در رو بری شان مردند و دق مرگ شدند نمی خواهم از جمله آنها باشم...ا
کسی نمی خواند تا کسی آنها را بشنود شاید نمیبینند یا نمیشنوند چون جیغ ها را نشنیدند نوشته ها را خواهند خواند؟ یا از مرگ بنویسم از لذت مرگ بنویسم از لذتی که تا زمانی که نمیری نخواهی دانست... واقعا نمیدانم از چه بنویسم! فقط میگویند: بنویس من که نمی خواهم شوم خوش نویس اصلا نا نوشتنی چیزی هست تا آنرا ننویسم... چرا نمیگذارند؟ حتی از نوشته هایمان راضی باشیم آنچه را که میخواهیم بنویسیم آنچه که ما میبینیم را بدون کدام ترس و هراس بنویسیم چرا نمیگذارند؟ چون ما میخواهیم بنویسیم نه آنها اگر نمیخواهند و کدام مشکلی را دارند بهتر است که خودشان بنویسند...ا
بلکه من میخواهم بهترین ها را بنویسم بدون کدام ترس و هراس و بدون اینکه کدام مسئله ای را پنهان کنم و من میخواهم کسی باشم که همه نوشته هایم را در دلشان نگهداری کنند نه در سطل زباله شان ...ا
نویسنده : پریسا احمدی
