من زنم. زاده آسمان؛ زاده افکارهندوکش؛ زاده ایی کهن بوم خراسان ؛زاده پروازتاانتها؛من ازنسل ملالی،ازنسل محجوبه ام؛ازنسل زنی که اندیشه اش آسمان ها را رنگ میزند،ازنسل زنی که غرورش کوه را درهم میشکند،ازنسل زنی که با دست های ظریف وانحنای انگشتانش این سرزمین را به پروازدرمیاورد.
من زنم؛همان زنی که با رنگ سبزخویشاوندهست وبا رنگ سپید دوست همان زنی که حصارشب رامیشکند وصبح را باطلوع آیینه ها آغازمیکند.آری!من زنم زنی که با هنرم، علمم، امیدم، نگاه آسمانی ام، واندیشه ای به وسعت دریا تاریخ را رقم میزنم عشق رامیکارم این منم که دامانم مهدیست برای پروراندن کسانی چون سیدجمال الدین افغان،خواجه عبدالله انصاری،جامی ومولوی؛
اینجا شهرمن است شهری که برای وصف وسرودنش واژه ها شرمگین مینمایانندشهری که بودنش ایجازاست شهری که کاج هایش نمادی ازغروراست وآسمانش نمادی ازروح سپید آدمی ولی مدت هاست روح سپید کشورم رابه یغما برده اند وباقلم قهوه ایی رنگش نموده اند وآسمانش را تیره وتارساخته اند روحش راکشتند وجسمش راپارچه پارچه نموده اند بغض رادرگلویش شکستند وصدایش راکشتند سرزمینم رامنزوی ساختند وبارغم راروی شانه هایش گذاشتند روی زمینش گلوله کاشتند اینجا سرزمین زخمی من است زخم خورده غرق درخون وغرق دراشک کودکش خسته ازالهام است وخسته ازآرزوها خسته ازآینده وخسته ازلبخند؛اینجامادران باخون فرزندانشان وضومیسازندوباهمان خون سجده میکنند پدرپیرهرلحظه منتظرجنازه ایی تک فرزندش هست تاباخمیده گیش اوراروی شانه هایش تاآسمان هابه پروازدرآورداینجا سرزمین من است سرزمین خسته ای من سرزمین مرده وغرق درسکوت.
آری من زنم،زنی که سالهاست میتپم برای این سرزمین برای این ملت منی که پارچه هایش راباعشق خواهم دوخت وباروحم پینه خواهم زد بااشکم خونش راخواهم شست وباسبزاندیشه ام آسمانش رارنگ خواهم کرد دستی میخواهم شبیه دست خودم دستی نه دستانی تاامیدبکاریم تااندیشه را آبیاری کنیم وتاگلوله راتبدیل به قلمی کنیم برای سرودن، برای سبزکردن دستانی میخواهم تادستانم رابگیرندقدم های میخواهم تاجا جای قدم هایشان بگذارم تاجا جای قدم هایم بگذارند تاباهرقدم واژه هایش رابیارایم دستی میخواهم تانوربیفشاند.
من زنم؛بادستانم نورخواهم بافت وبااندیشه ام شعری برای این ملت .
