آدمهایی در این دنیا هستند که بسیار مرتکب کارهای نفرت برانگیز می شوند...ا
بعضی اوقات کسی برای گرفتن دستش به آنها نیاز دارد اما اینها کسانی هستند به جای دست دادند به آن شخص پشت خود را بطرفش می کنند...ا
بعضی اوقات کسی به محبت نیاز دارد اما اینها کسانی هستند بجای محبت کردن به آن آنقدر از آن نفرت میکنند تا او خودش دیگر از بودن به این دنیا دل سرد شود
نا گفته نباید گذاشت اینها کسانی هستند که اگر در دره ای از آئینه قدم گذارند و هر قدر قدم زنند اما نمیتوانند خود را ببینند چون این خود انسانها هستند که بازتاب دهنده شخصیت یکدیگر اند و یک انسان زمانی متوجه شخصیت خود میشود که با دیگران برخورد میکند و حالت عصبانیت، خوشحالی و دیگر حالات را از چهره آنها میخواند و تا بداند که چگونه شخصیتی دارد آیا دیگران از این شخصیتی که دارد راضی هستند یا خیر راضی نیستند و بلکه آئینه نشان دهنده چهره انسان است ، نه شخصیت انسان، چون شخصیت موردی نیست که درآئینه مشاهده شود و یک مورد باطنی است که هرگز در آئینه مشاهده نمی شود...ا
آئینه هر آنچه که در ظاهر انسان هویدا است را نشان میدهد هیچ گاه آنچه که در باطن است را نشان نمیدهد گاهی اوقات این کسان هرگز متوجه رفتاری که دیگران با آنها دارند حتی نمی شوند بخاطریکه آنها در تخیلات از خود یک شخصیت تخیلی درست کرده اند که هیچ عیبی دران نیست شاید باید کسی آنها را از خیالات بیرون کند و آن ابر خیالی که در روی سرشان است و شخصیت تخیلی خود را در آن می بینند را از بین ببرد و بجای آن رنگین کمان شخصیت واقعی آنها را که رنگارنگ شده است را نشان دهد که یک رنگ نیست دیگر سفید نیست رنگارنگ است و آن ابر که چو عینک آفتابی جلو این همه رنگ را گرفته است و تمام کارهایش را یک رنگ نشان میدهد را بردارد...ا
تا آن بتواند دور و بر خود را با یک چهره نو و با یک زیبایی خاص ببیند و بتواند عیب هایی که در خودش است را اصلاح کند و من این فکر را میکنم هیچ کس به اندازه ای نیست که به عیب دیگران بپردازد و اینکه عیب های ظاهری عیب نیستند بلکه بزرگترین عیب ها از باطن سر چشمه می گیرند و عیب های واقعی عیب های باطنیست...ا
نویسنده: عسل نیک اندیش
