ریشه های محبت و دوستی نباید آنقدرضعیف و فرسوده باشند که با شروع هر تند بادی از جاجنبیده و تزلزل را در شاخ و برگ درخت به ثمر رسیده راه دهند...!
این ریشه هاریشه های اند که با خون دل آبیاری گردیده اند
....
و باید اساس شان اعتمادو اعتقاد باشدو حتی سخت ترین طوفان های عصروزمان هم نتواند کوچک ترین برگ این درخت را بریزاند....
اگر به مفهوم اصلی دوست بنگریم خواهیم دید ما در قبال دوستان مان چقدر بی تفاوت و بی احساس قضاوت میکنیم و همه چیز را به لذت های شهوانی و ماده گرایی خلاصه میکنیم
....
بارها دوست مان را مورد آزمایش های گوناگون قرار میدهیم باز هم دست بردار نیستیم و یک بار هم فکر نمی کنیم که شاید آنقدر که نابرای رسیدن به دوست خوب تلاش می ورزیم ...
آن دوست مان هم چنین اندیشه و فکری دارد...
اگر به لب دوست مان لبخندی را مشاهده کردیم...خوشحالیم
.
واگر کوچک ترین اندوه ای را که شهید از روی عوامل اجتماعی بر چشمان دوست مان ظاهر گردیده است..مشاهده کردیم احساس حقارت نموده جواب مان این است:....
تو مرا فراموش کردی!!!
ولی نمیدانیم حقیقت امر کجست...؟؟
