در نخست باید گفت که انسان خود یک موجود اجتماعی است پس برای زنده گی کردن به یک اجتماع ضرورت دارد,وبه تنهایی قادر به ادامه ی حیات نیست.البته برای اجتماعی شدن نیاز به درک متقابل از محیط و اجتماع خود دارد.مثلا زمانی که یک طفل در یک خانواده به عنوان یک فرد متولد میشود کم کم رشد میکند در صورتی که والدین و دیگر فرزندان با او به صورت مستقیم و غیر مسقیم در یادگیری هر چیزی کمک میکنند و همان فرهنگ رایج خانواده قوم و قبیله از کودک انظار دارند تا بیاموزد
زندگی بدون اجتماع ناممکن هست و همچنین خانواده یکی از مثال های بارز اجتماع کوچک است و هم چنین اجتماعی بودن در ذات انسان هاستواز ان زمان که پا به این کره ی خاکی گذاشتند و تا اکنون به صورت اجتماعی زنده گی میکنند و اجتماع به روح و روان انسان تاثیر گذاشته و هم چنین به تعلیم و تربیه نقش بزرگی را ایفا میکند بهترین طریقه ی اجتماعی شدن یک فرد در این است که با انسان هایی رابطه برقرار کند که همان انسان ها از روابط خوبی در اجتماع آگاه باشند.اجتماعی بودن یا نبودن انسان ها به دست خودشان هست
در صورتی که انسان با اشخاص بی منطق رابطه داشته باشد باعث گوشه نشینی و دور بودن از اجتماع میگرددوقتی بخواهیم یک فرد اجتماعی باشیم باید از اخلاق و رویه ی حسنه برخوردار باشیم با داشتن اخلاق نیک یک شخص میتواند با اشخاص زیادی در اطراف خود ارتباط برقرار کند واین باعث میشود یک فرد اجتماعی به شمار رود,هرگاه یک انسان از اجتماع خود فاصله گیرد رفته رفته به امراض روحی مختلفی دچار شده ودر نهایت شخصی افسرده و گوشه گیر خواهد شد وبه این ترتیب تمام توانایی هایش ضایع میشوند
.
