هرگم شده راشاید دوباره بدست آریم بجزوقت که چون ضایع گرددامیدی به بازگشت دوباره آن نخواهد بود به همین خاطروقت نفیس ترین سرمایه ای است که دراختیارانسان قراردارد.لذاانسان بایدازوقت دست داشته خود هرچه بیشتربه وجه احسن وبه درستی استفاده نماید ونگذارد که وقت گرانبهایش بیهوده تلف شود.زمانیکه انسان احساس موجودیت می نماید ونظری به گذشته های زنده گی می اندازد لحظاتی که ازآن سفر زنده گی راآغاز کرده. تاآنجا که رسیده است درنظرش مجسم میگردد.فلک هردوری که میزند درحقیقت آبستن مرحله جدیدی ازمراحل حیات ولحظه جدیدی ازعمرانسان است که همیشه درسیر بوده وهیچ گاهی توقف ندارد .بنابرین انسان حقیقی برای وقت خودارزش فوق العاده ای قایل است زیرا وقت عبارت ازعمراومیاشد که اگرآنرا ضایع نموده وصرف بیهوده گی نماید به این معنی خواهد بود که دست به خودکشی زده وخودرابدست خود به هلاکت انداخته است

بلی! این گونه کرداروپندارانحراف وگمراهی محض بوده وانسان های باکرامت ومروت باید ازآن منزه باشند طریق دیگری که انسان میتواند ازگذشت زمان پند واندرزلازم را بردارد مطالعه وتحقیق درتاریخ عمومی بشر دراحوال انتهای گذشته است خداوند بارهاتمام انسان هارا امرکرده تادردوره های گونا گون زنده گی بشرتوجه نموده بادرک عمیق وچشم تیز بین فواید لازم را بدست بیاورد.

.