خودم کوچک آرزوهای بزرگی داشتم

Posted on at


4 سال داشتم یادم است که ما زنده گی فقیرانه داشتیم پدرم با اینکه مزدورکار بود نمی توانست به صورت کامل ضروریات زنده گی ما را رفع کند،

من با اینکه سن وسالم خورد بود از این حالت رنج میبردم

دوستهای زیادی داشتم وقتی برای بازی به خانه آنها میرفتم ومیدیدم که آنها زنده گی خوبی دارند از همه چیز خود تکمیل بودند،وآنها لباس های زیبا به تن داشتند وخوراکی هایی لذیذ میخوردند،کتابچه وقلم های رنگی داشتند من با خود میگفتم ای کاش!یک بار قلم های رنگی را گرفته روی کتابچه نقاشی بکشم

با این حال همسایه با دیدن این وضع زنده گی ما به ما کمک میکردند اگرشب یا چاشت غذای از پیش آنها باقی میماند به خانه ما کمیآوردند ومن وبرادرکوچکم ازغذاهای خوشمزه که آبها برای ما میاوردندبسیارخوشحال میشدیم وباهم نشسته میخوردیم از دوستانم اگر لباسهای شان کهنه میشدبه من میدادند یک روز لباسهای که دوستم به من داده بود پوشیدم وبرای ساعتیری به کوچه بیرون شدم ودوستانم با دیدن لباسهای کهنه دخترهمسایه مرا تمسخر کردند

وگفتند:بیچاره لباسهای کهنه مریم را پوشیده است،من با شنیدن حرفهای دخترا گریه کرده به خانه آمدم وبا خود گفتم ای خدا!روزی خواهد شد که ما زنده گی خوبی داشته باشیم واز فقرو بیچاره گی نجات پیدا کنیم

درحالت گریه بودم که ناگهان پدرم به خانه داخل شد طوری معلوم میشد که صدایم راشنیده بود مرا به آغوش گرفت وگفت:دخترم گریه نکن خداوند مهربان است همه کس به یک حالت نمیماند ما باید صبروحوصله زیاد داشته باشیم،این ها همه امتحانهای خداوند است توهم دیگه به فکر این گپها نباش من برایت کتابچه وقلم ولباسهای زیبا میخرم توهم مانند دیگر دخترها به مکتب خواهد رفتی وکتابچه وقلم های زیبا خواهد داشتی من باشنیدن این حرف پدرم بسیارخوشحال شدم وبه خداوند توکل کردم وهمه چیزرا به خداوند سپردم

بلاخره وقت مکتب رفتن فرا رسید مادرم مرا به مکتب برد ومن از دیدن دختران که لباسها ی زیبا وکفش های رنگارنگ داشتند بازهم افسوس خوردم اما از گپ های پدرم به یادم آمد وخود راتصلی دادم وبلاخره مادرم مرا ثبت نام کرد

وبعد از مکتب رفتن ازصنف اول تا دوازدهم اول نمره بودم به هرقسمی بود با لباسها وکفشهای دخترها مکتب را به پایان رساندم بلاخره امتحان کانکور هم سپری کردم به بهترین وعالی ترین رشته که دوست داشتم کامیاب شدم یعنی به اقتصاد،وبلاخره پدرم هم به خود یک کارخوب پیدا کرد

وآهسته آهسته وضع زنده گی ما بهبود یافت بعد ازین همه سختی ها که کشیدیم من از زنده گی این را آموختم که هر وقت به هرحالت مه باشیم شکر گذارخداوند باشیم وبه درگاه خداوند صبروحوصله داشته باشیم تا به آرزوهای که داریم برسیم.



About the author

160