مدتهاست یک تصویر منفی از دو نوع انسان در ذهنم نقش بسته است، جوانان و نقاش ها… برای جوان ترهای دنیای معاصر دلنگرانم چون فکر می کنم آنقدر وسیله تفریحی جذاب در برابرشان نهاده شده است که امکان زندگی طبیعی و پر شر و شوری که من می شناسم نصیب شان نمی شود. نسبت به نقاش ها هم دلخور هستم چون مدتهاست تصوری که نمی دانم چگونه ولی به هر حال از شخصیت شان ساخته شده است را نمی پسندم. به نظر آدم های انتزاعیِ بسیار دور از زندگی هستند با آثاربسیار بسیار شخصی.

اما آشنایی با Pat Perry که نه تصویر کاملی از خود نشان می دهد و نه سن خود را اعلام می کند، بی محابا با دست بلند کردن جلوی ماشین ها، یکباره سر از ۵ استان آنطرفتر در می اورد. زیر پلها می خوابد یا در قطارهای باربری یواشکی سفر می کند تصویری که از جوانان و نقاشان داشتم را یکباره به هم زده است. او در تظاهرات حفظ محیط زیست شرکت می کند. شب و روز کار می کند. نقاشی می کشد. طراحی می کند. بلاگ می نویسد و معروفترین نشریات ملی نظیر نیویورک تایم و آتلانیتک از کارهایش استفاده می کنند.