صلح در کشور ما و در بین مردم ما به یک رویای نارسیدنی تبدیل شده است و هر روز مردم به آن بیش از گذشته احساس نیاز میکنند تا جایکه نمیتوان آینده خوبی بدون صلح و امنیت احساس کرد. اما چرا ما اینقدر از صلح دوریم, چرا اینقدر باید جامعه و مردم ما رنج و غذاب بکشند؟ چی دلیلی وجود دارد که ما همیشه در جنگ باشیم و هرگز نتوانیم مانند کشورهای دیگر زندگی آرامی داشته باشیم و در آرامش روز را شام و شام را صبح بگردانیم.
این آرزو از سالها به این سو در دل مردم ما نهادینه شده است و ما را بسوی خود میکشاند, اما متاسفانه هرگز نتوانسته ایم که تا امروز به آن برسیم. این یک واقعیت تلخ است. ما همیشه از خود میپرسیم که آیا میتوانیم در آینده به آن دسترسی داشته باشیم و یا نه این جنگ, بدبختی, کشتار, آدم ربایی, هر لحظه ترس و اظطراب سرنوشت مردم ماست که نمیتوان آنرا شست و از سر نوشت.
اما ما باور داریم که روزی خواهد رسید که به این همه بدبختی ها پایانی یافته شود و مردم ما بتوانند آزادانه مانند مردم همه دیگر جهان در آزادی و آرامش زندگی کنند. این زندگی حق مردم ما است و باید به آن برسند. متاسفانه کشور ما دشمنان زیادی دارد که هر روز مانع رسیدن ما به صلح و آرامش میگردند و ما را در این راه آسیب میرسانند. طالبان و گروه های دشت افگن دیگر بزرگترین دشمنان ما اند که باید برای رسیدن به صلح نابودشان کرد و در بالای همه کشور پاکستان قرار دارد که بزرگترین نقش را در نا امنی و بدبختی ما بازی میکند. باید با این کشور نیز تصفیه حساب کرد و به هر صورت ممکن صلح را برقرار کرد. این تنها راه است که ما بتوانیم به پیروزی دست یابیم و آرامش را در زندگی خود تجربه کنیم در غیر اینصورت زندگی هرگز طمع شیرینی در سرزمین ما نخواهد داشت و این بدبختی ها برای همیشه ادامه خواهد یافت.
طالبان دیروز در ولایت فاریاب و امروز در ننگرهار به کشتار مردم بی گناه ما پرداخند و ده ها تن را به نابودی کشاندن. متاسفانه دولت نیز امروز با رهایی پنجاه دهشت افگن از زندان بگران برای طالبان هدیه فرستاد. این یک بی عدالتی بسیار بزرگ در حق مردم و ملت ما است. باید به پایان برسد و مردم ما خود سرنوشت خود را بدست گیرند.
