یکبار دیگر سال دیگر از راه رسید، یک صفحه از عمرمان ورق خورد و داخل سالی شدیم که میتواند یکی از سرنوشت سازترین سال برای ملت افغانستان باشد و یا برعکس!!! میتواند سال غم و اندوه نیز باشد، فعلا هیچ نمیدانیم که تا پایان این سال جدید چی در انتظار ماست، ؟ آیا روزی خواهد رسید که به آرامش و آسایش همیشگی دست یابیم؟ آیا روزی خواهد رسید تا سوگ دردناک مادری را که فرزند عزیزش را از دست داده نشنویم؟ آیا روزی خواهد رسید که اطفال معصوم و بیگناه قربانی نشوند؟ چرا این حیوان صفتان رهایمان نمیکنند...!؟  حرف ها زیاد هستند، هرچه بنویسیم تمام شدنی نیست. این ملت آنقدر درد دیده که بطور کلی همه حادثات در مقابل آنها بی مفهوم جلوه نمایی میکند. شب سال نو مان با حمله بر یکی از هوتل ها آغاز میشود، صبح سال نو ما با شنیدن خبر شهید شدن هموطنان نازنین ما آغار میشود. در یک گوش ما نوازش صدای مادر، امیدواری به زندگی آینده است، در گوش دیگرمان صدای گوشخراش جنگ، خشونت، قتل، وحشت...و. واقعا عجیب است! سرنوشت ملت ما چرا باید اینطور باشد، گناه ما در چیست؟ آیا ما به سرنوشت قوم نوح گرفتار شده ایم که خدواند آسایش را از ما گرفته؟ و یا این گناه خودما است؟ به هرحال میگذریم، فقط امید دارم این سال یکی از بهترین سال برای مردم ما باشد، سالی سرشار از صلح، آبادی، ترقی، امیدواری و از پرودگار میخواهم دشمنان پشت پرده این ملت را ذلیل و روسیاه گرداند....،