بی روی تو شد بر من عمدیده جهان تلخ

دور از لب شیریت تو شهدم بدهان تلخ

صد جان دهم و مهر ترا کی دهم از کف

هر چند که بر زنده بود دادن جان تلخ

دشنام دهی چون شکر آید دهانت

کی حرف بیرون آید از آنکام و دهان تلخ

خوش آنکه بود گوشه امنی و کتابی

از صحبت نا اهل که دارد گذران تلخ

مخفی چه کن بی گل روی تو جهان را

بر بلبل شوریده بود فصل خزان تلخ