این است بهار طراوت بخش زنده گی و زنده ساز هر حیات وحیات بخش هر وجود. باز آمد آن آهنک خوش که نوازش دهنده  هر گوش است که با نوای خویش زنده سازد آن موجوداتی را که یک سال در خواب بودند.باز هم مستم می کند آن چک چک بارانش وآن بوی خوش سبزه اش که پیچیده هوا.بهار فصلی که با خود نشاط و خوشی را برای دیگران به ارمغان می آورد وهمه را یک بار دیگر حیران خودش می کند و آن ها را وادار می نماید

تا باز غرق قدرت کسی شوند که این همه را خلق کرده است کسی که خالق این زیبایی است.و این زیبایی سازنده آینه سبز است آینه که خود در اصل آبی است اما وقتی این زیبایی و لباس سبز زمین را می بیند حیران مانده وچهره اش به نا خدا گا سبز می شود.و با باران زیبایش زیبا خاصی را به این زمین زیبا عطا فرموده و موجوداتش

را زنده گی دو باره می بخشد. اما آیا این زیبا می تواند بیانگر همه قدرت او خوایی بی همتا باشد؟ میدانم که نه چون او آنقدر قدرت دارد که فکر کردن به آن از قدرت ما بیرون است .و او خالقی است بی همتا وبی مانند.وهمه را حیران و غراق قدرت خودش نموده است. بهار حسی که با طراوتش هر کس را ناخواسته غرق رویا

ها ی می کند که شاید در ظاهر وریا باشند ولی در حقیقت آن ها واقعی ترین لحظات زنده گی اند.که انسان با غرق شدن در آن می تواند لذت های زنده گی را احساس کند واین نعمت الهی به گونه درستش سپری کند. پس به امید رسیدن به لذت هایواقعی زنده گی چون لذت های واقعی انسان را به زنده گی خوشبین می نمایند.