روزی بین بادوآفتاب اختلاف نظرافتاد

بادپُرسروصداادعای قدرت وتوان بیشتری نسبت به آفتاب میکرد. اومیگفت: من ازتوقویترم،زورمن ازتوبیشتراست.آفتاب زیباروتبسمی کردو گفت: توفقط ادعامیکنی،بیاباهم مسابقه بدهیم تامعلوم شودکی قویتراست.بادپُرادعاقبول کرد

روزمسابقه فرارسید.نفری درسرک راه میرفت.بادخودرابه اورسانیدوشروع به وزیدن کرد.آن نفرشال گردن وپالتوی خودرامحکم گرفت.بادوزش خودراشدیدترکرد.نفرهم شال گردنش را محکمتربه دورگردنش پیچیدودکمه های پالتویش رابست تاگرم شودوباد نبَرَد

خلاصه هرچه بادبرشدت وزش خودمی افزودآن نفرهم خودرادرخودبیشترمی پیچید. آخربادخسته شدوروبه آفتاب کردوگفت: من که نتوانستم مؤفق شوم مطمئناًتوهم نمی توانی

آفتاب بالای سرآن نفررفت وبه اوکمی نزدیک شد.نفراحساس گرمی کرد.اول شال گردنش راازدورگردن خودبرداشت.آفتاب خودرابه اونزدیکترکرد.نفرهم ازگرمای زیادپالتوی خودرا ازتنش بیرون کرد

آفتاب بازنزدیکترشد.آن نفرآنقدرعرق می ریخت واحساس گرمی میکرد که حتی پیراهنش راهم ازتنش بیرون کردوخودرازودتربه آب رسانیدتاسروصورتش راآبی بزندوخنک شود

آفتاب روبه بادکردوگفت: حالانظرت چیست؟کی قویتراست؟ بادکه سرافکنده شده بودازشدت قهربه خودپیچیدوهوهوکنان رفت

بله! دقیقاًهمینگونه است که باسروصداوادعانمی توان توانابودن وقدرت خودرانشان داد.در حقیقت کسانی که هیاهوی زیادی دارندوآرامش راازدیگران سلب میکنندضعیف اند. انسانهای زیادی هستندکه همانندخورشیدپُرنوروباحلاوتند،زیباوآرامند،گرم ومهربانندواین همه خوبی وزیبایی رابه دیگران نیزمی بخشندوباعث گرمی وروشن شدن زنده گی همگان میشوند