دوستی ها انواع مختلف دارد که از آنجمله دوستی از روی مقصد،دوستی واقعی وغیره که بعضی با اشخاصی دوستی میکنند که

سرمایه دار باشد یعنی از روی مقصد با او دوستی میکنند وبا دوست شدن با اشخاص قریب ننگ بزرگ میدانند واو را همشیه

حقیر میشمارند.

انسان باید با کسی دوستی کند که مناسب او وقابل اعتماد باشد باید دوستی را که انتخاب میکند از هر لحاظ او را امتحان کند،

نه اینکه تمام راز زنده گی خود را به او بگوید اما یک وقت که از آن آزرده باشیم همه رازها را به کس دیگری بگوید این

قسم اشخاص دوست نبوده بلکه دشمن جانی انسان هستند.

دوست خوب را وقتی میتوان شناخت که ما در حالت بدی قرار داشته باشیم او همراهی کند با ما، ووقت خوشی هم به خوش

بودن ما خوش باشد واین قسم دوست های خوب هدیه الهی هستند که به ما اعطا شده وبا داشتن این قسم دوستان باید شخص

به خود افتخار کند وحتی جان خود را هم فدا کند کم است.

دوست خوب وبد را وقتی میتوان از هم فرق کرد که ببینیم کدام راه درست وکدام راه کج را به ما نشان میدهد بدون شک

دوست خوب آنست که راه خوب وگفتار نیک وخوب را به ما بیاموزاند ما را از کار های خوب آگاه بسازد وهمیشه به

فکر خوشبختی وخوشحالی ما باشد،اما دوست بد را هم میتوان از رفتار آن شناخت دوست بد کسی است که به پیش رو

خود رابسیار دوست نشان میدهد ووقتی ما خوشحال میباشیم از خوشی ما نا راحت میشود و از دیدن کار های خوب

ما رامنع میکند وهمیشه به فکر این است که ما همیشه عقب مانده باشیم تا در نظر همه حقیر شمرده شویم .

پس باید ما همان طوری که در خریدن لباس خود بسیار سعی وکوشش میکنیم که هیچ مشکلی ندشته باشد باید در انتخاب

دوست هم سعی فراوان کنیم تا با داشتن چنین دوستهای پیش همه شرمنده نباشیم،وباید دوستهای را انتخاب کنیم که همیشه

با داشتن آن پیش همه افتخار کنیم.