مثل همیشه تاریک نبود, اما روشنایی انگار در غباری پنهان شده است!...در کوچه های زنده گی نا امیدانه ی من!گویا زمانه بویی از نیرنگ دارد.من آکنده از ناامیدی هایم٬

من پرنده ای هستم که از پریدن میترسم,چنانچه صفتم همراه ی من است"سیاه سر" انگار دستانم را بسته اند و فکر من این را گوید که یک موجود اضافی هستم فقط برای ادامه دادن...دختری با کوله باری از غم ها که جز رنج چیز دیگری نمیبیند ودر همه صحنه های زنده گی اش محتاج دیگران است او در اندک کاری باید رنج بکشد تا آن را بدست بیاورد.

او همچنان مجسمه ای بی جان است که حرکت کردن را از یاد برده است,آری برای رسیدن به علم و دانش دستش باید به سوی کسانی دراز باشد که از خودش محتاج تر هستند.دختر جوانی که میخواهد درس بخواند و مشکلات خود و خانواده اش را رفع سازد. و اما توسط چی؟؟؟؟

بلی توسط کار کردن در یک شغل آبرومندانه که بتواند از راه حلال پول بدست بیاورد و سر پای خودش ایستاده شود و مصارف تحصیلی خود را,خودش بدهد.واما جامعه برای دختر جوان وظیفه ای دارد؟

او ناامید است انگار تمام ارزو هایش بر باد رفته است و جز رویای پوچ و تهی چیز دیگری نیست... زمان میگذرد اما ناامیدی های او زیادتر میشود حالا زنده گی زیادتر از همیشه برایش دشوار شده است.کاش در این گمراهی و سردرگمی امیدی پیدا شود که دوباره بر روی پای خود بایستد.

وای خدای من. جامعه ی من, جامعه ی افغانی دخترک جوان را فقط دختر یا به زبان خودشان سیاه سر و ضعیفه مینامند.به توانایی هایش باور ندارند.میگویند دختر را چه به درس خواندن.دختر باید در خانه باشد و در پستو خانه های تاریک و ترسناک مخفی باشد که مبادا با خارج شدن از خانه اش مردان هرزه و خیره چشم به سویش بد نگرند و بدنامی برای خانواده اش به بار آورد.

ای کاش زمینه ای فراهم شود تا دختران بتوانند کار کنند و دیگر بار دوش دیگران نباشند.کاری جز دعا از دستم بر نمی آید که معبود به همه ی انسان ها به خصوص زنان شجاعت اعطا فرماید تا خودمان بتوانیم خود را بسازیم و اینده ای درخشان داشته باشیم.

نویسنده:مهتاب محمدی

:برای خواندن مطالب قبلی من میتوانید پیوند زیر را دنبال نماید http://www.filmannex.com/MahjubaHerawiSchool