صفت های فرد نیز بر ایجاد و رشد تنبلی نقش دارند و یکی از محورهای اصلی آن اند. اگر کسی فقط بخاطر پاداش دست به انجام کاری بزند او فقط بریا بدست آوردن آن مقصود خود تلاش میکند و در زودتر به نتیجه رسیدن آن بسیار عجله دارد.
این نوع افراد حاضر نیستند تا دست به ابتکار بزنند و چیزهای تازه را بیازمایند, بلکه فقط میخواهند هر آنجه هست را حفظ کنند و بس دیگر قادر به نوآوری و ابتکار نیستند.
آنها خطرپذیر نیستند و از تجربه های تازه و جدید میترسند. زیرا تجربه های تازه ممکن است با خود شکست های را نیز به دنبال داشته باشد. این چیزیست که این افراد خواهان آن نیستند. این افراد بیش از دیگران دچار تنبلی میگردد زیرا شرایط دچار شدن به آنرا دارند.
افراد در مقام که هستند برای خود نوعی فضای امن و ایمنی حس میکنند و از بیرون شدن از آن احساس خطر میکنند و تمایل کمتری به آن از خود نشان میدهند. برای این کار انگیزه درونی پایینی دارند. این افراد فقط بعد مادی قضیه را میسنجند و هیچ تمایلی به دیگر ابعاد آن که ممکن یک کار بسیار از لحاظ معنوی با ارزش باشد ندارند. آنها حاضر نیستند تا فضای تازه و جدید را تجربه کنند.
خانواده نیز در میزان فعال بودن و تنبلی افراد نقش دارند. کسانیکه در خانواده های تنبل پرور بزرگ میشوند, بسیار دلنگران فضای بیرون اند و دوست دارند تا در لاک خود بمانند. رفتار بزرگان خانواده میتواند دیگر اعضا را بسوی تنبلی یا فعالیت بیشتر سوق دهد.
در نظر بگیرید که یک کودک در یک خانواده با یک پدر و مادر تنبل که ترجیع میدهند کمتر کار کنند رو برو است و یا اینکه آنها کودک فعال خود را بخاطر فعالیتش چندان تشویق نمیکنند و حتا در مواردی آنرا بی ارزش میشمارند و بر تمام فعالیت های کودک خود خط بطلان میکشند, این یک اثر بسیار مخرب پرورشی روی کودکان میگذارد و آنها از راهی که در پیش دارند بسیار میترساند و هرگز نمیتوانند خلاقیت و استعداد خود را بروز دهند.
