یک روز دیگر مانده تا معین شدن رئیس جمهور آینده افغانستان و یا با آشنا شدن مردم افغان با کسی که لیاقت این پست و مقام را دارد کسی که از جنس ما مردم یعنی کسی که خاکی باشد چون تمام مردمی که در طول این ده اخیر خاکی شده اند کسی که بتواند حرفهای مردم خود را از دل و جان بشنود نه از طریق تلوزیون و رادیو و روزنامه کسی باشد که معنی خدمت صادقانه را بداند نه اینکه اسمش را بگذارد صادق و معنی صادق را نداند و با گفتار تمام افغانستان را در یک ساعت الماسستان کند اما در کردار افغاستان را نتواند در پنج سال نقره ستان کند

بداند این هوای تازه ای که دارد در کشور افغانستان تنفس میکند همه دود و خاکسترهای بر باد شده جسم های عزیز، لطیف و بی گناه مردم افغان است در روی خاکی که دارد با کبر و غرور پا میگذارد خاک جسم های شهیدان کشور افغانستان است هیچ وقت و هیچ وقت به این که رئیس جمهور یک کشور است آن هم به خصوص افغانستان یعنی مادر تمام کشور های مظلوم دنیا به خود نه نازد بلکه کسانی باید به خود به نازند که خانواده شهیدان بی گناه و پر غرور افغان اند خانواده کسانی که بدون اگاه بودن از اینکه امروز جانشان را از دست میدهند در وقت بیرون شدن از خانه شان دست طفلانشان که هنوز یتیم نشده بودند را محکم گرفته بودند و گفته بودند وقتی که به خانه برگردم دخترم یا پسرم برایت ... می آورم اما با گذاشتن پایشان بیرون از خانه با انفجاری و یا انتحاری جان شیرین شان را از دست داده اند و نتوانستند به وعده ای که برای فرزندشان داده بودند را بجا آورند بلکه افتخار هم سزاوار انهاست که چنین فرزندانی را داشته اند که خواسته یا نا خواسته این دنیای بی وفا و فانی را وداع گفته اند ...ا

امید وارم رئیس جمهوری که این بار صدارت افغانستان را به عهده میگیرد رئیس جمهوری باشد که تمام دنیا از او یاد کنند نه بخاطر ظلم و ستم بلکه بخاطر شفقت، مهربانی که دارد و پابندی به اصول و مقررات دارد و قدر این مردم افغان را بداند چون این مردم افغان کسانی بودند که در روز رای دادن جان شان را در دست شان گرفته بودند و امده بودند که برای انتخاب او در پای صندوق رای دهی و با جان خود بازی کرده اند تا آینده افغانستان را از تاریکی شب های نا امیدی به آبادی بیرون شود و برود بسوی روشنایی و زیبایی صبح امید برای آبادی و سر فرازی افغانستان...ا

نویسنده: پریسا احمدی