صلح یک آرزو است دردل هرافغان،صلح یک کلمه مقدس وپاک است که کشور افغانستان به وجودش نیازمند است.صلح آرامش وامنیت است،صلح خواست یک ملت است،هرافغان آرزو وارمان صلح را دردل می پروراند تا باشد روزی با یک صلح پایداردرافغانستان مواجه شوند.
افغانستان کشور بزرگ وقهرمان،باداشتن دلیرمردان وزنان با حمت،دشت های وسیع وکوهستانهای سربه فلک کشیده،جنگلات بلوط،سپیدار،ارچه وچنار،رودهای جاری وسرزنده اما درگیر جنگ و نا امنی همه چیز دارد جز آرامش،امنیتوپیشرفت.اگرما صلح داشته باشیم پس همه ی خوبی ها و خواستی ها را با هم خواهیم داشت.مردم افغان سالها جنگ وبدبختی را متحمل شده اند،شکسته،خورد وخسته اند.آنقدر خسته که گاهن گروه گروه به خارج از این ناامنی ومصیبت فرار می کنند.صلح حق هر انسان است.کشورها باید در کنارهم،همکار و پشتیبان وحامی یک دیگر باشند،چراکه پیشرفت و ترقی یک کشورمیتواند ضامن پیشرفت کشور همسایه اش باشد
.
یک محصل برای ادامه ی تحصیل خود نیازدارد که به پوهنتون برود،یک پوهنتون نیازدارد به استادانی لایق وکاردان که اجرای وظیفه کنند تا سطح آگاهی ودانش شاگردان افزایش یابد،یک استاد نیاز دارد به وسایل وامکانات مناسب وپیشرفته برای آموزش معیاری ودرست،آموزش معیاری ودرست نیاز دارد به امنیت وپیشرفت ، وپیشرفت نیاز دارد به یک صلح پایدار.برای داشتن یک دولت خوب باید اشخاص کاردان ومسلکی موجود باشند که در دانشگاه وپوهنتون معتبر وبا امکانات تحصیل کرده باشد ودارای افکار وایده های عالی ونو باشد برای داشتن یک کشور خوب نیاز به امنیت وصلح است.از هر دری که وارد شویم در آغاز آن نیاز به صلح است تا پایانی خوب داشته باشد.اگر در افغانستان صلحی پایدار داشته باشیم،تاجران افغان به کشور خود برخواهند گشت وبرای کشور خود خدمت خواهند کرد.منابع معدنی فراوانی که در کشور ماست کشف واستخراج خواهند شد که البته حالا توسط اشخاص بیگانه به غارت برده می شوند واین یک فاجعه بزرگ است.
افغانستان راه های زیادی برای درآمد دارد وبه علت نبود امنیت وصلح هیچ کدام از این راه ها فعال شده نمی توانند. افغانستان به جای اینکه شبیه یک کشور باشد بیشترشبیه یک ویرانه است. ساخت وسازهای مردم نیمه تمام باقی مانده اند ،بیشتر خانه ها از گل وچوب ساخته شده اند،مردم پول خود را برای آبادی خانه ی خود مصرف نمی کنند چراکه آنها می ترسند درآینده بعد از انتخابات ریاست جمهوری چه خواهد شد،آیا جنگی دیگر در خواهد گرفت وطالبان دوباره بر افغانستان حکومت خواهند کرد؟ ویا اینکه صلح وثبات به این کشور جنگ زده خواهد آمد؟
این مشکلات افکار مردم را پریشان ساخته وباورآنها را،نسبت به آینده ی افغانستان متضرر ساخته است.صلح درحقیقت تفاهم وهمدیگرپذیری است،اگرانسان ها بتوانند یکدیگر را بپذیرندودرهوای مهربانی وصمیمیت زنده گی کنند،دیگر کسی به دنبال صلح نخواهد گشت.صلح جای نرفته بلکه مثال تکه کاغذی تکه تکه شده ودردست هرافغان همانند برگه ای بی ارزش گم شده است.هیچ کس متوجه اهمیت آن نیست،آنها توجه نمی کنندبه این که اگر همه دست دردست هم دهند وبرای پیشرفت ملت خود تلاش کنند صلح خود به خود خواهد آمد.همه میگویند ما صلح می خواهیم ،ولی آیا برای به دست آوردن آن کاری انجام داده اند؟خیر هیچ کاری برای آوردن صلح انجام نشده است،اصلا نیازی برای آوردن صلح نیست،فقط کافیست که افکار غلط فرق بین اقوام دورشود وهمه مانند برادر وخواهربایک دیگر رفتار کنندودر کنار هم برای آینده ی بهتر تلاش کنند.آنگاه همه وجود صلح واقعی را احساس خواهند کرد.صلح پدیده ای خواستنی است پس چرا برای وجودش تلاش نکنیم
.
