درطی این جریان است که عملا گرفته می شود و اختلاف نظرها برطرف و رضایت کلیۀ اشخاصی که در اجرای تصمیم شرکت دارند جلب می شود.
تنها پس از آنکه مدیریت «چراغ سبز» را به طور غیر رسمی روشن کرد، روند رسمی تصمیمگیری آغاز می شود. «کاچو» و همکارانش ضوابط «رینگی» (یا «رینگی شو») را تدوین می کنند که مهر آنان را به عنوان ارائه دهندنۀ پیشنهاد برخود دارد.
بخشنامه کلیۀ جوانب طرح، اهداف آن، راههای تأمین مالی، نتایج پیش بینی شده، روند اجرایی، وغیره را شامل می شود. پیشنهاد زمانی رسمأ معتبر است که کلیۀ مسئولان و اعضای ذیربط در مدیریت عمومی به علامت تصویب، «رینگی شو» را مهر کرده باشند.
پیشنهاد مطرح شده نسبت به میزان اهمیتش یا در «جوموکایی» یا در شورای اداری به شور گذاشته می شود، اما از آنجا که زمینه سازی مربوط به تصمیمگیری رسمی قبلا انجام شده است، تصویب پیشنهاد تقریبا خود به خود صورت می پذیرد.
به این ترتیب، نظام «رینگی» به مجریان ساده اجازه می دهد تا با استفاده از امکان برقراری ارتباط، رسمی یا غیر رسمی، با همکاران و مسئولانشان در درون «کا» نظر یا طرحی را پیشنهاد کنند.
نقص اساسی این نظام در روشن نبودن مسئولیت است، زیرا کلیۀ افرادی که طرح را تصویب کرده اند، در مسئولیت آن سهیمند. معمولا تدوین کنندۀ طرح و مافوقش مسئول محسوب می شوند،
اما این نیز مفهوم چندانی ندارد، زیرا حتی اگر درآینده تصمیم اتخاذ شده نادرست شناخته شود، معمولا مجازاتی برای مسئول آن تعیین نشده است. از دیدگاه ژاپنیها مجازات و پاداش نه درکوتاه مدت، بلکه بیشتر در دراز مدت است که اهمیت دارد.
