دستمزد:حدود 70% از مؤسسات اقتصادی ژاپن برای کلیۀ حقوق بگیران، کارگران، کارمندان، و کادرهای خود تنها از نظام دستمزد استفاده می کنند.
می توان گفت که ماهانه کردن دستمزد کارگران ساده تا حدودی عمومیت یافته است. در 45% مؤسسات اقتصادی، مزدپایه براساس نوع وظیفه یا بازدهی فردی، در 10% براساس مختصات شخصی نظیر سن، سابقۀکار، تحصیلات دانشگاهی، وغیره، و سرانجام در 45% برطبق فرمولی مرکب از دو عامل ماهانه را تشکیل می دهد، 10% شامل کمک هزینه های دولت به خانواده ها (مقرری خانوادگی، حق ایاب و ذهاب، مسکن، پشتکار، وغیره)، و 10% دیگر شامل ساعات کارفوق العاده می شود.
مزد پایه هنچنین مبنای محاسبۀ افزایش منظم حقوق، پاداش، و مقرریهای بازنشستگی قرار میگیرد. معمولا، افزایش دستمزد یک بار در سال انجام می شود و در درجه اول شامل افزایش مطلق هزینۀ زندگی، بهبود بارآوری و سود آوری مؤسسۀ اقتصادی محاسبه می شود.
علاوه بر این، عواملی فردی نظیر ارتقا، سابقۀ کار، تغییرکار، وغیره نیز در افزایش سالانۀ دستمزد در نظر گرفته می شود.
پاداش: حقوق بگیرادن ژاپنی، علاوه برحقوق ماهانه، سالانه دوبار در ماههای ژوئن و دسامبر انعامی تحت عنوان «پاداش» دریافت می دارند، که در کل معادل 4 یا 6 ماه حقوق سال است. بنابراین، درآمد سالانۀ حقوق بگیران به 16 یا 18 ماه حقوق افزایش می یابد.
از نظر سندیکا، پاداش همان حقوق موقعه است. اما کارفرما معتقد است که این کار نشان دهندۀ تمایل مدیریت در توزیع بخشی از منابع، جهت جبران تلاش حقوق بگیران است. در حقیقت، چه از نظر کارفرما و چه از نظر حقوق بگیران، پاداش همچون مزدی ثابت و منظم محسوب می شود.
تنها زمانی که مؤسسه از نظر مالی با مشکل رو به رو می شود ممکن است که از میزان پاداش کاسته شود. در عوض، امکان افزایش پاداش براساس افزایش سودآوری مؤسسه وجود دارد.
