سپاس و ثنای خدایی که آفرید جهان را و آراسته کرد آنرا با آدمی,خدایی که انسان را افضل مخلوقات قرار داد و فرمود:(صلح الخیر)(صلح بهتر است برای شما).
روزی نآگاه نظری انداختم به چهار طرف خودم و دیدم افرادی گرسنه,و سرگردان کار و اطفالی که در پی لقمه ی نانی به هر سو میدویدند,اما من در کشوری عنعنوی و با فرهنگ قوی اثری از صلح ندیدم...
من مشاهده کردم که همه جا را وحشت فرا گرفته بود و حالا در هراس بسر میبرند و از جوان و مردانگی کم رنگ گشته.کشوری که تمام جهان از مردمانش هراس داشتند و حتی جرعت چپ نگاه کردن به آن را نداشتند و حالا ویرانه ای بیش نیست.
کشوری که مردمانش همت داشتند و دشمنانش همچون گرگها از هی هی چوپان هایشان میترسیدند. حالا همچون گوسفندی ستم دیده شدند و روی خوش نمیدیدند.و همچون شب تاری شده که چراغی ندارد وکشوری که امپراطوری داشت از مشرق تا مغرب و از شمال تا جنوب حالا توسط متجاوزین از چهار طرف محاصره شده است و هم چون زخم ناسور از هر طرف او را میگزند و اثری از آن امپراطوری وسیع نیست.
حالا در افغانستان ناامنی جای صلح را گرفته و در ذهن مردمان افغان بجای آرامش هراس است.هراس از همه چیز,هراس از خودش,افکارش از خانواده اش از ناموسش از نا امنی.و ما فکر کنیم اگر شخصی چنین فکری داشته باشد چطور میتواند به صلح نیاز نداشته باشد.
صلح امر ضروری است برای افغانستان فعلی و همچون دارویی است برای درمان مریضی.صلح زیباترین آرزو و آرمان است.اما کدام آرزو و آرمان؟در افغانستان صلح و آرامش کم رنگ است و هر طرف را که نظاره میکنی جز تجاوز ,ضلم و ستم چیز دیگری را نمیبینی.
طوری که حقوقدانان میگویند"صلح بهترین حق برای انسان است"اما قسمی که معلوم میشود مردم افغانستان حقی از صلح ندارند.و همواره حقشان پایمال گشته و زنده گی روز به روز برایشان تاریک و تاریک تر میگردد.
فریبا حسن زاده
برای خواند مطالب قبلی فلم انکس من میتوانید پیوند زیر را دنبال نماید:
