حدودا 63% از کارگران عضو سندیکا به طور غیر مستقیم و از طریق اتحادیۀ صنعتی سندیکای مؤسسۀ خود به عضویت یکی از چهار اتحادیۀ سندیکایی در می آیند،
37% بقیۀ کارگران عضو سندیکا که در بخشهای اتومبیل، بانک، تجارت، شرکت هوایی تجاری، و غیره اشتغال دارند، عضو هیچ یک از سندیکاهای مرکزی ملی نیستند.
بزرگترین سندیکای مرکزی ملی، «سوهیو» (شورای عمومی سندکاهای ژاپن) نمایندۀ 36.3% از ژاپنیهای عضو سندیکاست. «سوهیو» از سوسیالیسم رادیکال جانبداری می کند و هدف اصلی خود را تغییر نظام سرمایه داری از طریق مبارزۀ طبقاتی اعلام می دارد.
موضع مبارزاتی «سوهیو» از آنجا ناشی می شود که 70% از اعضای آن در بخش عمومی اشتغال دارند، که برخلاف بخش خصوصی با مشکلات اقتصادی و خطر ورشکستگی روبه رو نیست. این امر واقعیت دراد که کارگران بخش عمومی از حقوق سندیکایی مشابه با کارگران بخش خصوصی بهره مند نیستند.
دومین سندکای مرکزی ملی «دومئی» (کنفدراسیون کارژاپن) است، که از سوسیالیسم «میانه رو» جانبداری می کند و سندیکالیسم مبتنی بر نظام مشارکت کارگران در مدیریت کاخانه را ترویج می نماید. برخلاف «سوهیو»، ویژگی «دومئی» درآن ایت که 90% اعضای آن را کارگران بخش خصوصی تشکیل می دهند، و از این نظر از «سوهیو» پیشی می گیرد، کل افراد متشکل در «دومئی» 17.5% است.
«چوریتسو رورن» (اتحادیۀ سندیکاهای مستقل ژاپن) در برگیرنده 11.5% از کل کارگران عضو سندیکاست، و همان طور که از نامش، «چوریتسو» (بیطرف)، بر می آید، از نظر ایدئولوژیی بیطرف است. بنابراین، کنفدراسیون مزبور خود را از مناقشه ایدئولوژیک «سوهیو» و «دومئی» دورنگه می دارد.
سرانجام باید از «شین سان بتسو» (اتحادیۀ سازمانهای حرفه ای) نام برد که شامل 0.5% ازکل افراد متشکل در چهار اتحادیه صنعتی می شود و دارای مواضع ضد کمونیستی است.
