کاملا روشن است که ژاپنیها در زمینۀ کشفیات اساسی و نوآوریهای طراز اول صلاحیت چندانی ندارند. و انگهی، آنان خود نیز براین واقعیت آگاهند.

تا سال 1980، ژاپن تنها سه جایزه نوبل علوم را به خود اختصاص داده است، در صورتی که فرانسه 22، آلمان فدرال و جمهوری دموکراتیک آلمان 49، انگلستان 61، و ایالات متحده امریکا 121 جایزه نوبل علوم را از آن خود ساخته اند.

براساس بررسی دفتر ملی علوم ( ایالات متحده)، تنها 7.7% از نوآوریهای ژاپنیها «انقلابی» است، در حالی که این رقم درمورد فرانسه 23.5% و در مورد انگلستان 55.6% است.

   براساس ارقامی که نخست وزیری منتشر کرده، مؤسسات ژاپنی در سال 1979، از کل بودجه تحقیق و توسعه در برابر 19.5% برای تحقیقات کاربردی و 75.9% برای توسعه، تنها 4.6% را به تحقیقات اساسی اختصاص داده اند.

به علاوه، پس از سال 1965 که 11.2% از هزینه کل تحقیق و توسعه به تحقیقات اساسی اختصاص داده شده بود، این رقم مستمرا در حال کاهش است.

بنابراین می توان گفت که تلاش صنعت ژاپن در زمینه تحقیق و توسعه اساسا متوجه تحقیقات کاربردی و توسعه است.

   چنین برمیآید که در مقایسه با اختراعها و نوآوریهای اساسی که در مورد احترام همگان و واقعا قابل تجلیل ایت، تکنولوژیهای کاربردی و توسعه ناچیز شمرده می شود، با اینهمه می دانیم که این مرحله از ساخت صنعتی کالا، از آنجا که تعیین کننده موفقیت تجاری مؤسسه است، اگر نه بیشتر، دست کم به اندازه مرحلۀ اختراع کالا اهمیت دارد.

در مورد نوآوری، احتمال و تصادف دخیل است، اما در مورد ساخت صنعتی، حسن عمل و برنامه ریزی نقش اساسی را ایفا می نماید.

در واقع نیز عوامل اخیر غالبا محتاج زمان و هزینه های بسیار بیشتری است تا اختراع یک تکنولوژی جدید. بنابراین، براساس تحقیقی که امریکایهای انجام داده اند، هزینه کل یک کالای جدید به نسبت 5 تا 10% برای تحقیق و توسعه، 10 تا 20% برای طرح و ابداع کالا، 40 تا 60% برای ابزار و وسایل ساخت، 5 تا 15% برای ساخت، و سرانجام 10 تا 25% برای بازاریابی تقسیم می شود.